του Νίκου Καραβέλου
Ρήγματα χάσκουν
ρωγμές της σήψης και της σιγής
του τσιμεντένιου τοπίου.
Ο κόσμος πνίγεται μέσα στη σάρκα του
και τα τραγούδια κλειστά.
Χάθηκε λένε όπως ο πρώιμος καρπός.
Μα να!
Ξαναντύνεται ρέμπελος
και στήνει λημέρια.
Να κι η φωτιά!
Οχυρώνεται μεθοδικά
στων ματιών τις κοιλότητες.
Όλο και περισσότερο.
Λίγος χώρος αρκεί, ένας άνεμος.
Το λάδι από τις παλιές πληγές.
Και τα καμένα
που αφήνουν πίσω τους απρόσεκτα
οι εχθροί.
(Από το βιβλίο μου "Εν Καιρώ Πολέμου'', εκδόσεις "Γαβριηλίδης", Ιανουάριος 2017).
