Γράφει ο Φλοράν Σελάϋ 

Ο εκδιωχθείς από τη Χούντα δημοκρατικός δήμαρχος Ηλιούπολης Παύλος Πεντάρης (Πηγή: «Ηλιούπολη – Σελίδες Ιστορίας -20ος αιώνας» έκδοση Δήμου Ηλιούπολης 2006).

Η πλατεία Βαλαωρίτη το 1966 (Πηγή: «Ηλιούπολη – Σελίδες Ιστορίας -20ος αιώνας» έκδοση Δήμου Ηλιούπολης 2006).

Ο διορισμένος δήμαρχος Ηλιούπολης (1967-1969) Γεώργιος Σβαρνιάς, ταξίαρχος εν αποστρατεία. (Πηγή: εφημερίδα «Τα Νέα της Ηλιουπόλεως 06.03.1969»)

Ο διορισμένος δήμαρχος Ηλιούπολης (1969-1974) Κωνσταντίνος Δελλαπόρτας στο γραφείο του κατά τη διάρκεια της θητείας του. (Πηγή: εφημερίδα «Δράσις»)

Ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών Ιωάννης Λαδάς ομιλών κατά την κοπή της βασιλόπιτας του Δήμου, πλαισιωμένος από τον νομάρχη Αττικής και τον δήμαρχο Ηλιούπολης Κων. Δελλαπόρτα. Στο βάθος ξεχωρίζει το χαρακτηριστικό έμβλημα της Χούντας. (Πηγή: εφημερίδα «Δράσις» 02/1971)

Δύο πρωτοσέλιδα της εφημερίδας «Δράσις», αντίστοιχα, το 1973 και το 1970.

Στο πρώτο υπάρχει ένα άρθρο που εξυμνεί το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 ενώ στο δεύτερο με τίτλο «Να τι χρωστάει η Ηλιούπολις στον κ. Κων. Δελλαπόρτα» τονίζεται ότι «το έργον του νέου δημάρχου υπήρξεν εκπληκτικής αποδόσεως».

Η κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης (τότε Βασ. Όλγας, σήμερα Εθνικής Αντίστασης) το 1970. (Αρχείο Κλέωνα Διονυσάτου).

Εγκαίνια του Γυμνασίου Αρρένων (σημερινού 1ου Λυκείου) Ηλιούπολης, από τον υφυπουργό Εθνικής Παιδείας Κων. Ασλανίδη στις 3 Δεκεμβρίου 1972. Τον δήμαρχο Κων. Δελλαπόρτα εκπροσώπησε ο αναπληρωτής του Λάζαρος Αγαδάκος. Στο βάθος ξεχωρίζουν το έμβλημα της Χούντας και ένα πανό που γράφει «Ζήτω η 21η Απριλίου 1967». (Πηγή: εφημερίδα «Δράσις»)

Πρωτοσέλιδα από εφημερίδες των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης. Ξεχωρίζουν η «Δημοκρατική Ενότητα», η «Φωνή της Ηλιουπόλεως», η «Αλήθεια» (της οποίας ο εκδότης συνελήφθη επί Χούντας), ο «Δημοκρατικός Αγώνας» και η «Ελεύθερα Γνώμη» που αναγγέλλει τον Οκτώβριο του 1974, ότι «καθήκοντα δημάρχου ανέλαβε ο πρωτοδίκης Δημοσθένης Πρίντζης».

«Ήταν η ώρα 4 τη νύχτα, όταν με ειδοποίησαν ότι έγινε πραξικόπημα.

Ύστερα ειδοποίησα τον Θανάση τον Λώλα (τότε αντιδήμαρχο) και αυτός το Δημοτικό Συμβούλιο.

Το πρωί, γύρω στις 9, μαζευτήκαμε στο δημαρχείο (το παλιό όπου αργότερα έγινε ταχυδρομείο), με απόντες τους δεξιούς δημοτικούς συμβούλους και τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου (Δημήτρη Κιντή, μετέπειτα δήμαρχο Ηλιούπολης).

Πρόθεσή μας ήταν να συνταχθεί το πρώτο σ’ όλη τη χώρα ψήφισμα-καταδίκη για τη δικτατορία».

Έτσι διηγείται τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος ο τότε δήμαρχος Ηλιούπολης, εκλεγμένος με τις ψήφους του Κέντρου και της Αριστεράς το 1964, Παύλος Πεντάρης.

Το ψήφισμα δεν μπορούσε ψηφιστεί ελλείψει απαρτίας.

Οι δημοτικοί σύμβουλοι παρέμειναν στο δημαρχείο μέχρι τις 12 το μεσημέρι. Στις 2 περίπου το μεσημέρι ένας ανθυπασπιστής της χωροφυλακής και τέσσερις χωροφύλακες περικυκλώνουν το σπίτι του αντιδήμαρχου Λώλα και τον συλλαμβάνουν.

Την ίδια μέρα, συλλαμβάνονται ο δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας Ντίνος Οικονομόπουλος, ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας «Αλήθεια» Γιάννης Φωτόπουλος και άλλοι πολίτες. Τα παραπάνω δημοσιεύθηκαν στις μεταπολιτευτικές τοπικές εφημερίδες «Αλήθεια» και «Ηλιογράφος» καθώς και στο βιβλίο «Κοινωνικοί Αγώνες στην Ηλιούπολη, 2013», του Πάνου Τότσικα.

Σε μια προσπάθεια να πλήξει τον δημοκρατικά εκλεγμένο δήμαρχο, η Χούντα τον κατηγόρησε ότι οι αγωγοί υδρεύσεως που έφτιαξε ο Δήμος ήταν πιο ρηχοί απ΄όσο είχαν χρεωθεί.

Άρχισαν λοιπόν να σκάβουν ξανά τους αγωγούς για να βρουν το βάθος τους. Μάταιος κόπος. Τελικά αθωώθηκε με βούλευμα του 1970.

Τον Μάιο του 1967, το καθεστώς της 21ης Απριλίου, διορίζει δήμαρχο Ηλιούπολης τον δημοτικό σύμβουλο Ιωάννη Πλακομιχελάκη ο οποίος παραμένει σε αυτή τη θέση μέχρι την 12η Δεκεμβρίου, όπως αναφέρει η Δέσποινα Σεβαστοπούλου-Βογιατζή στο βιβλίο «ΠΙ-ΡΑ: Ιστορία της Ηλιουπόλεως, 1971». Μέλη του νέου Δημοτικού Συμβουλίου ορίζεται μια μειοψηφία αιρετών δημοτικών συμβούλων του 1964.

Στις 23 Ιουλίου, η εφημερίδα «Φως της Ηλιουπόλεως» δημοσιεύει ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου προς τον πρόεδρο της κυβερνήσεως, όπου «εις πρώτην μετά την Εθνικήν Επανάστασιν 21ης Απριλίου 1967 συνεδρίαση, εκφράζουσιν Υμίν συναισθήματα εθνικής ικανοποιήσεως και ευγνωμοσύνης δι’ ανάληψιν της Εθνοσωτήριου Έργου, ευχόμενοι πλήρη και τελείαν ευόδωσιν αυτού, επ’ αγαθώ φιλτάτης Πατρίδος, δεινώς κατά το παρελθόν δοκιμασθείσης, εκ διαβρωτικών ενεργειών εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών της».

Το ψήφισμα υπογράφουν εκτός από τον δήμαρχο, οι δημοτικοί σύμβουλοι Κων. Ζωγράφος, Κων. Πατσιάρης, Ιω. Κουκουμπέτης, Κων. Δελλαπόρτας, Παν. Παύλου και Ιωαν. Βακιρτζής.

Στις 13 Δεκεμβρίου 1967, η Χούντα επιβάλλει τον εν αποστρατεία ταξίαρχο Γεώργιο Σβαρνιά, ο οποίος ήταν κάτοικος Παπάγου αλλά δήλωνε παλιός Ηλιουπολίτης.

Στο νέο διορισμένο Δημοτικό Συμβούλιο συμμετέχουν οι εκλεγμένοι το 1964, Μιχαήλ Σπανός (πρόεδρος), Ιωάννα (Τζένη) Παππά (γραμματέας) ενώ οι υπόλοιποι, Άγγελος Λουκίδης (αντιπρόεδρος), Νικόλαος Γερακίνης, Διονύσιος Καλαματιανός, Δημήτριος Λεμπέσης, Παναγιώτης Μπελιγιάννης, Περικλής Ρότσος και Νικόλαος Κατσίβασιλης, είναι νέοι σύμβουλοι.

Επί δημαρχίας Γεώργιου Σβαρνιά, η πλατεία Ανεξαρτησίας μετονομάζεται σε πλατεία 21ης Απριλίου 1967. Η πλατεία θα έπαιρνε την παλιά της ονομασία με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου (24.10.1974) μετά την πτώση της Χούντας.

Σημείο των καιρών, η τοπική εφημερίδα «Τα Νέα της Ηλιουπόλεως» αναφέρει στις 6.3.1969 ότι «Εκ του γενομένου ελέγχου επί του υλικού της (Δημοτικής Βιβλιοθήκης) ευρέθησαν αρκετοί τόμοι (68) εξήκοντα οκτώ, με περιεχόμενον αντεθνικόν και αντικοινωνικόν οιτίνες και απεσύρθησαν».

Μετά τη σύλληψη του καθηγητή Παντείου Διονύση (Σάκη) Καράγιωργα, τον Ιούλιο του 1969, καθώς εξερράγη στα χέρια του εκρηκτικός μηχανισμός, ο οποίος προοριζόταν για αντιστασιακή δράση κατά του καθεστώτος, το Δημοτικό Συμβούλιο της Ηλιούπολης εκδίδει καταδικαστικό ψήφισμα όπου τονίζεται μεταξύ άλλων ότι «η νοσηρά πράξις του (…) έχει εξεγείρει εναντίον του τη συνείδησιν όλων των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων» και διατυπώνεται η «ευχή όπως η ισχύ του νόμου εις τοιούτου είδους ανθρώπους είναι άτεγκτος και παραδειγματική».

Ο Καράγιωργας βασανίστηκε απάνθρωπα όντας βαριά τραυματισμένος. Καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο τον Απρίλιο του 1970 σε ισόβια, ποινή που θα εξέτισε ως την αμνηστία του 1973.

Ο χουντικός δήμαρχος φροντίζει επίσης για τον εορτασμό της 20ης επετείου της «συντριβής Κομμουνιστοσυμμοριτών Γράμμου και Βίτσι» (που θα καταργούταν επί ΠΑΣΟΚ ως γιορτή «μίσους») στην Ηλιούπολη, στις 31 Αυγούστου 1969.

Η αντικατάσταση του Σβαρνιά από τον 37χρονο Κωνσταντίνο Δελλαπόρτα, εκλεγμένο δημοτικό συμβούλου το 1964 και εργολάβο οικοδομών, τον Οκτώβριο του 1969 (η ορκομωσία γίνεται στις 14/10), γίνεται δεκτή με σχετική ανακούφιση στην Ηλιούπολη διότι αν και άνθρωπος του καθεστώτος ήταν πρόσωπο «που να νογάει κάπου σε θέματα Ηλιούπολης», κατά την έκφραση της αριστερής πρώην κοινοτικής συμβούλου Ηλιούπολης Γαβριέλλας Χαμογεωργάκη.

Στις 23 Οκτωβρίου 1969, ο δημοσιογράφος Χρήστος Αντζουλής δημοσιεύει στο «Φως της Ηλιουπόλεως» άρθρο όπου αποκαλύπτει ότι η παραίτηση του κ. Γ. Σβαρνιά δεν έγινε για λόγους υγείας, ότι υπήρξαν αντεγκλήσεις του δημάρχου προς τους συμβούλους του και υποστηρίζει ότι είχε παντελή άγνοια επί των ηλιουπολίτικων πραγμάτων.

Στο ίδιο άρθρο, ο Αντζουλής αναφέρει ότι μέχρι τότε ο Κωνσταντίνος Δελλαπόρτας είχε αρνηθεί να συμμετέχει στο Δημοτικό Συμβούλιο «προφανώς εκ του λόγου ότι επί κεφαλής της Διοικήσεως ετέθη πρόσωπον μηδεμίαν σχέσιν έχον με την πόλιν ταύτην».

Ο τοπικός τύπος της εποχής «λιβανίζει» τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, τη χούντα και τον διορισμένο δήμαρχο.

Η «Δράσις» του Χρήστου Αντζουλή που πρωτοεκδίδεται στις 5 Απριλίου 1970, ωστόσο, πρωτοστατεί στην προπαγάνδα, σημειώνοντας ότι «Ο αγνός και εχέφρων Ελλην γνωρίζει πλέον ότι η Εθνική Κυβέρνησις διέσωσε τη χώραν από θανάσιμον κίνδυνο και προχωρεί εις την ανάπλασιν του Έθνος, ώστε να τεθούν τα θεμέλια μιας υγιούς δημοκρατίας εν απολύτω ειρήνη και ευημερία» και παραφράζοντας τον Παπαδόπουλο:

«Βεβαίως η νόσος του Δήμου ήτο αρκούντος βαρεία και οι κληθέντες ως νέοι χειρουργοί έπρεπε να καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειας δια τη διάσωσι του ασθενούς».

Ο «χειρουργός» Κωνσταντίνος Δελλαπόρτας χαρακτηρίζεται «πεφωτισμένος Δήμαρχος» (Ιούλιος 1970). Η «Δράσις» συνέχισε να εκδίδεται μέχρι το 1975.

Μετά την πτώση του καθεστώτος ο εκδότης αποδοκίμασε τη Χούντα, παραμένοντας όμως πιστός στον Δελλαπόρτα, μέσω της παράταξης του οποίου εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος. Υποστήριξε ότι πολλοί πολίτες «υπέκυψαν επί Χούντας» για να ζήσουν την οικογένειά τους, «όπως ο Κώστας για να ζήσει ο τόπος του, η Ηλιούπολη» («Προοδευτική Αλλαγή», Σεπτέμβριος 1978).

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τόσο επί Χούντας όσο και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι τοπικές εφημερίδες της Αθήνας δεν χρηματοδοτούνταν εξολοκλήρου από τη διαφήμιση ώστε να διανέμονται δωρεάν όπως η «Επικοινωνία Ηλιούπολης».

Ο κύριος πόρος τους ήταν οι συνδρομές των αναγνωστών και ενίοτε η τσέπη των εκδοτών τους. Σύμφωνα με άρθρο του Χρήστου Αντζουλή, («Π.Αλ.», Απρίλιος 1980) η «Δράσις», που τα τελευταία χρόνια της Χούντας βρέθηκε σε μονοπωλιακή θέση στην Ηλιούπολη, κυκλοφορούσε σε 4.000 αντίτυπα.

Ο Κωνσταντίνος Δελλαπόρτας παρέμεινε δήμαρχος για λίγο μετά την πτώση της Χούντας ώσπου αντικαταστήθηκε από τον πρωτοδίκη Δημοσθένη Πρίντζη, όπως ανακοίνωνε τον Οκτώβριο 1974, η τοπική εφημερίδα «Ελεύθερα Γνώμη», στο πρώτο της φύλλο.

Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή επαναφέρει τους παλιούς εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους αλλά όχι τον δήμαρχο Πεντάρη, στον οποίο προσφέρεται μια θέση στο Δημοτικό Συμβούλιο και μια αντιδημαρχία. Οι νέοι σύμβουλοι αμφισβητούν το δικαίωμα του Δελλαπόρτα, να είναι μέλος του Δ.Σ. από την πρώτη κιόλας συνεδρίαση.

Η παρουσία του «εκπροσώπου της Αμερικάνικης Επταετίας» θεωρείται πρόκληση. Ο ίδιος απαντά ότι «εξυπηρέτησα τον Δήμο δια της δικτατορίας και όχι τη δικτατορία δια του Δήμου». Το θέμα της παραμονής του κ. Δελλαπόρτα στο Δ.Σ. κλείνει οριστικά με απόφαση της Νομαρχίας που τον κρίνει διατηρητέο.

Η εισηγητική έκθεση της Δημαρχιακής Επιτροπής επί του προϋπολογισμού του οικ. έτους 1975, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατικός Αγώνας» στις 26 Μαρτίου του ίδιου έτους, αξιολογεί αρνητικά την περίοδο της Επταετίας και τη θητεία Δελλαπόρτα:

«Ο Δήμος είναι κατάχρεως, βαρυνόμενος με χρέη υπέρογκων δανείων ύψους 100 εκατομμυρίων περίπου. Οφείλει να πληρώνει τοκοχρεωλύσιον 6,5 εκατομμύρια ετησίως. Βαρύνεται και με την άμεσον πληρωμήν χρεών 10 εκατομμυρίων περίπου σε διάφορους εργολάβους δι’ έργα πολλά των οποίων έχουν μείνει ημιτελή».

Απαντώντας στις κατηγορίες ότι υπερχρέωσε τον Δήμο για έργα βιτρίνας της Χούντας, ο Κ. Δελλαπόρτας, ανέφερε παρεμβάσεις που έγιναν επί θητείας του, σε συνέντευξη στην «Ελεύθερα Γνώμη» του Δεκεμβρίου 1975: «Έργα εξωραϊσμού (βασικής υποδομής): Οδοποιΐα, πλακόστρωση πεζοδρομίων, διαμόρφωση, πλακόστρωση και καλλωπισμός πλατείων (συντριβάνια, μνημείο άγνωστου στρατιώτη κ.λ.π.), σύγχρονος ηλεκτροφωτισμός, γήπεδο ποδοσφαίρου, γήπεδο μπάσκετ, ανέγερση γυμνασιακού συγκροτήματος, ανέγερση διδακτηρίων τριών δημοτικών σχολείων και προγραμματισμός ετέρων δυο (…) .Δεν είναι δυνατόν η οδοποιΐα κ.λ.π. που αποτελούν έργα ζωτικής ανάγκης για τους κατοίκους μιας πόλης να χαρακτηρίζονται έργα «βιτρίνας», καθώς και τα χρήματα δεν ήσαν των δικτατόρων, αλλά του Ελληνικού λαού. Ναι, βεβαίως, οπωσδήποτε, η δικτατορία έκανε έργα βιτρίνας για να διατηρηθεί στην εξουσία αλλά, εάν δεν λάμβανε μόνο η Ηλιούπολη (δάνειον) για την εκτέλεση έργων, θα έπεφτε η δικτατορία; Και κάτι άλλο, από το Απρίλιο του 1967 μέχρι το 1970, δεν έγινε κανένα έργο στην πόλη μας ενώ εγένοντο σε άλλους Δήμους (…) Κατηγορούμαι λοιπόν, ότι έλαβα (δάνειον) ύψους 78.000.000 –με το προϊόν του οποίου- και με έσοδα του Δήμου, πραγματοποίησα έργα 500.000.000 δραχμών».

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές της 30ης Μαρτίου 1975, οι Ηλιουπολίτες εξέλεξαν εκ νέου (μετά το 1964) δήμαρχο τον Παύλο Πεντάρη με 53,20% ωστόσο έδωσαν το 39,70% των ψήφων στον Κωνσταντίνο Δελλαπόρτα (καταγεγραμμένα ποσοστά στα αρχεία του Υπουργείου Εσωτερικών).

Το άρθρο βρίσκεται στην Εφημερίδα Επικοινωνι@ (φύλλο 2 Ιανουάριος 2017) και στο site της εφημερίδας (πατήστε εδώ)

●Ευχαριστούμε τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηλιούπολης του Πολιτιστικού Αθλητικού Οργανισμού Δήμου Ηλιούπολης (Π.Α.Ο.Δ.ΗΛ.) «Γρηγόρης Γρηγορίου», που μας έδωσε άδεια πρόσβασης στο αρχείο τοπικού τύπου και φωτογραφιών – δωρεά του συμπολίτη μας Κλέωνα Διονυσάτου. Ευχόμαστε να υλοποιηθεί το ταχύτερο δυνατόν, το αίτημα των εργαζόμενων για ψηφιοποίηση του εύθρυπτου και πολύτιμου αυτού αρχείου ώστε να γίνει πρoσβάσιμο στο ευρύ κοινό.

Η Αγία Παρασκευή Ηλιούπολης και η Αγία Παρασκευή Ρεθύμνου! *

 

Ο νεόδμητος ναός της Αγίας Παρασκευής στις αρχές του 1970, την ημέρα της πρώτης περιφοράς της εικόνας της Παναγίας της Φανερωμένης. (Πηγή: Αρχείο Ανδρέα Λάζαρη-Καρούσου, «Ηλιούπολη – Σελίδες Ιστορίας -20ος αιώνας» έκδοση Δήμου Ηλιούπολης 2006).

Για την Ηλιούπολη ο θάνατος του αρχιπραξικοπηματία Στυλιανού Πατακού έχει μια ενδιαφέρουσα πλευρά που βέβαια και να εξηγούμαστε δεν τον σώζει των πολιτικών αμαρτημάτων του!

Η Αγία Παρασκευή Ηλιούπολης είναι χτισμένη πάνω στο δρόμο του ΝΑΤΟ όπως ήταν γνωστή τότε η Ελευθερίου Βενιζέλου που συνέδεε το Πεντάγωνο με την Αμερικανική βάση.

Το 1969 ο τότε διορισμένος δήμαρχος Κώστας Δελλαπόρτας, που ούτε και αυτός σώζεται των πολιτικών του αμαρτημάτων, με θρησκευτικούς παράγοντες της πόλης παίρνουν την απόφαση να χτίσουν την Αγία Παρασκευή πάνω στον, αραιής κυκλοφορίας, δρόμο του ΝΑΤΟ τη σημερινή Ελευθερίου Βενιζέλου.

Ο χώρος όμως ήταν περιορισμένος προκειμένου να τηρηθεί ο κανόνας της Ναοδομίας πως οι Ναοί πρέπει να βλέπουν την Ανατολή. Αποφασίστηκε λοιπόν πως προκειμένου να χτιστεί ο Ναός ας μη βλέπει την Ανατολή. Έτσι λοιπόν η Αγία Παρασκευή είναι από τις λίγες εκκλησίες, αν όχι μοναδική που δεν βλέπει την Ανατολή. Αυτό όμως ξεπεράστηκε γιατί αφορούσε εσωτερική υπόθεση της εκκλησίας η οποία επί πλέον φρόντισε να εγκαινιάσει την Αγία Τράπεζα όταν η εκκλησία ήταν ακόμα «οικοδομή».

Οι Αμερικανοί όμως οι οποίοι εντοπίσανε την αυθαίρετη τροποποίηση της «λειτουργικότητας» του δρόμου του ΝΑΤΟ, διαμαρτυρήθηκαν στην δικτατορική Κυβέρνηση, στους ανθρώπους τους δηλαδή για την αυθαίρετη εκκλησία, την Αγία Παρασκευή!

Εκλήθη λοιπόν από τον ίδιο τον Παττακό ο χουντικός δήμαρχος Ηλιούπολης να δώσει εξηγήσεις.

Μετά την στρατιωτική υποδοχή του Δελλαπόρτα στο γραφείο του Παττακού και αφού περιέλουσε τον Δήμαρχο, τον χουντικό δήμαρχο για να μην ξεχνιόμαστε, με τις σχετικές επιπλήξεις για το πρόβλημα που δημιούργησε στις σχέσεις της Εθνικής Κυβέρνησης με τους φίλους και συμμάχους Αμερικανούς, του ζητήθηκε να διακοπούν οι εργασίες και να γκρεμιστεί άμεσα η οικοδομή.

Ο Δελλαπόρτας, δασκαλεμένος από εκκλησιαστικούς παράγοντες, γνώριζε πως ο Παττακός ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενος. Συμφώνησε λοιπόν για να γκρεμιστεί ο Ναός και ζήτησε την βοήθεια του Παττακού σε ένα σημαντικό θέμα θρησκειολογικού ενδιαφέροντος που έπρεπε να ξεπεραστεί.

Ποιο είναι το θέμα που χρειάζεσαι τη βοήθειά μου ρώτησε τον Δελλαπόρτα ο Παττακός! «Έχομε εγκαινιάσει την εκκλησία κ. αντιπρόεδρε και έχει καθαγιαστεί με την Αγία Τράπεζα!»

«Καλά ρε δήμαρχε, τη φτιάξατε κιόλας την εκκλησία;» Ακολούθησε μικρή σιωπή την οποία διέκοψε ο Παττακός: «Δεν μου λες δήμαρχε, πως την είπατε την εκκλησία;» Ο Δελλαπόρτας που γνώριζε πως ο Παττακός ήταν από την Αγία Παρασκευή Ρεθύμνου και έτρεφε ιδιαίτερο σεβασμό στην Αγία Παρασκευή του χωριού του λέει με το σχετικό δέος: «Αγία Παρασκευή κ. αντιπρόεδρε!»

Και τώρα τι θα γίνει; Αναρωτήθηκε ο Παττακός! Θα υποχωρήσουν οι Αμερικανοί συμπλήρωσε! Και με σιγανή φωνή λέει στο δήμαρχο: Φύγε!

Αργότερα όταν κόπηκε η Ηλιούπολη στη μέση με την σημερινή Κατεχάκη – Αλίμου, η Αγία Παρασκευή στάθηκε εμπόδιο στην επιλογή της Ελευθερίου Βενιζέλου ως μοναδική επιλογή για την υπερτοπική κυκλοφορία που ταλανίζει σήμερα την Ηλιούπολη!

* Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύθηκε από το «Το Μάτι πίσω από την Πλάτη» στην ιστοσελίδα ilioupoligiaolous.gr στις 9.10.2016.

Τα στοιχεία του αρθρογράφου που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του και στηρίζεται σε μαρτυρία του Κωνσταντίνου Δελλαπόρτα, είναι στη διάθεση της εφημερίδας μας.