Γράφει η Νίνα Γεωργιάδου
Καποιοι νεκροι δεν γινονται ποτε τους ηρωες.
Δεν θα μαθουν ποτε το λογο που πεθαναν.
Δεν ξερουν καν ότι είναι νεκροι.
Στα πεντε σου βλεπεις τον κοσμο πανυψηλο, από το ένα μετρο που απεχουν τα ματια από την ασφαλτο.
Πανυψηλο αλλα και όχι αδυσωπητο. Ειδικα όχι ένα πρωινο του Νοεμβρη στα πεντε σου.
Ο καιρος εχει τη γλυκα του προχωρημενου φθινοπωρου, δυο βηματα πριν το τελος σου είναι η πλατεια με τα περιστερια και τους αειθαλεις ευκαλυπτους, και, καθως πλησιαζουν Χριστουγεννα, μπορεις να ονειρευεσαι ζαχαρωτα.
Στα πεντε τους οι ανθρωποι δεν εχουν πει ουτε και ακουσει τη λεξη δικτατορια, Μακρονησος, εξοριστοι, φαλαγγα, σφαγειο.
Δεν ξερουν καν τη λεξη καθικι. Λενε γιογιο κι ας είναι η μικρη ζωη τους ηδη περικυκλωμενη από καθικια.
Ένα τετοιο, με τo ονομα, Σπυριδωνας Σταθακης, ιλαρχος στο επαγγελμα, γαζωνε με την περιπολο του την πλατεια με τα περιστερια στου Ζωγραφου, και τους αειθαλεις ευκαλυπτους και τα ονειρα με ζαχαρωτα, των πενταχρονων που δεν ξερουν ακομη τι θα πει καθικια και δικτατορια.
Ετσι εφυγε ο Δημητρης Θεοδωρας πριν προλαβει να δει τον κοσμο ψηλοτερα από το ένα μετρο.
Σκεφτομαι ποσο πανυψηλοι θα φανταζαν στα ματια του, οι ετσι κι αλλιως ψηλοι αειθαλεις ευκαλυπτοι καθως ετρεχε προς τα κει, την ωρα που τον γαζωσαν οι σφαιρες του ιλαρχου.
Περνω απο κει κάθε πρωι. Ακουμπαω σχεδον παντα το χερι στο παγωμενο μαρμαρο του ελαχιστου μνημειου που το πνιγουν τα καφασια του παρακειμενου μαναβικου.
Ακουμπω το χερι, όπως το ακουμπαμε στο μετωπο μικρου παιδιου για να δουμε αν εχει πυρετο.
Ο Δημητρης δεν θα κανει ποτε του πυρετο.
Ουτε και θα γινει ποτε του ηρωας.
Τωρα θα ηταν ενας μεσηλικας αλλα είναι αμετακλητα ένα δολοφονημενο παιδι.
Στο ελαχιστο μνημειο σημερα, 17 Νοεμβρη 2017, μονο 2 τριανταφυλλα, κομμενα από γλαστρα, σε λιγο τσαλακωμενο αλουμινοχαρτο.
Κανενα στεφανι, καμια ανθοδεσμη με γαρυφαλλα.
Εκανα στην ακρη τα καφασια να φανει το οριστικα μικρο κορμακι του Δημητρη.
http://www.alfavita.gr/
