ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΣΧΟΒΑΣ (www.iefimerida.gr)
Η 20η Αυγούστου γιορτάζεται ως παγκόσμια ημέρα κατά των κουνουπιών.
Το λες και διαβολική σύμπτωση: Την Δευτέρα 20/8 που “βγαίνουμε από τα μνημόνια” θα έχουν περάσει οκτώ χρόνια και τέσσερις μήνες που μας ρούφηξαν το αίμα και… στεγνώσαμε.
Από Δευτέρα θα γραφτεί - τύποις - το τέλος της «Οδύσσειας» που ξεκίνησε στις 23 Απριλίου 2010 με το διάγγελμα Παπανδρέου από το Καστελόριζο.
Οκτώ βασανιστικά, οδυνηρά και ματωμένα χρόνια μετά, είναι προφανές:
Δεν ξέραμε το δρόμο για την Ιθάκη, ούτε είχαμε χαρτογραφήσει τα νερά, όπως υποστήριζε ο τότε πρωθυπουργός.
Ούτε φυσικά η Ελλάδα ξαφνικά από την Δευτέρα θα χτυπήσει «κόκκινο» στην ανάπτυξη.
Από την Δευτέρα, απλώς, τελειώνουν τα προγράμματα, αλλά όχι η επιτήρηση.
Το βέβαιο είναι ότι τις επόμενες πολλές δεκαετίες, θα πληρώνουμε όσους και όσα μας οδήγησαν στην επιτήρηση: Λαμογιές, λάθη, παραλείψεις, εγκλήματα, σκάνδαλα, νοοτροπίες.
Πολιτικών και πολιτών. Γιατί, μπορεί να μην τα «φάγαμε μαζί» αλλά, οπωσδήποτε, τα ανεχθήκαμε όλοι μαζί.
Ελπίζω στον ΣΥΡΙΖΑ να έχουν βάλει μυαλό και να μην στήσουν χορούς στο Σύνταγμα, όπως με το δημοψήφισμα. Οχι μόνο λόγω της εθνικής τραγωδίας στο Μάτι. Αλλά γιατί αυτό επιβάλλει η στοιχειώδης πολιτική νοημοσύνη.
Εύχομαι από ευθιξία και ντροπή να μην υποτιμήσουν την δική μας νοημοσύνη. Το λιγότερο - και το καλύτερο - που έχουν να κάνουν, είναι να αφιερώσουν μια ημέρα στη σιωπή.
Σιωπή όχι για τα ξεδιάντροπα ψέματα που χρησιμοποίησαν για να ανέλθουν στην εξουσία.
Σιωπή, όχι για το μεταναστευτικό, όχι για τον Σαρωνικό.
Σιωπή, όχι για να μην μας ξυπνήσουν επειδή κάνουμε τους κοιμισμένους, όπως μας συμβουλεύει η ΕΛ.ΑΣ. όταν μπαίνουν ληστές στο σπίτι μας.
Σιωπή, όχι για τους 140 νεκρούς σε Μάτι και Μάνδρα.
Σιωπή, όχι για τα φθηνά, γελοία και ανόητα επικοινωνιακά σόου, όπως με τους δύο στρατιωτικούς, όπως με την απευθείας “ενημέρωση” του πρωθυπουργού για τις πυρκαγιές στο συντονιστικό ή με την αλήστου μνήμης συνέντευξη Τύπου για την τραγωδία στο Μάτι.
Αλλά μια σιωπή, εις μνήμην των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν στα χρόνια του μνημονίου.
Σιωπή για τους νέους που ξενιτεύτηκαν για να μπορέσουν να βρουν δουλειά.
Σιωπή για τις μανάδες και τους πατεράδες τους.
Σιωπή για τους ηλικιωμένους, που βλέπουν τον ιδρώτα μιας ζωής να είναι μάταιος.
Σιωπή για τους άνεργους και τους γονείς που δεν ξέρουν πώς θα αγοράσουν την σχολική τσάντα στα παιδιά τους για την νέα χρονιά.
Ας μας κάνουν την χάρη και ας σωπάσουν λίγο. Δεν χρειάζεται, ούτε έχουν να πουν κάτι που θα μας φωτίσει.
Ο Τσίπρας στα 40 του έλεγε ότι θα αλλάξει τον κόσμο -τουλάχιστον την Ευρώπη ολάκερη. Τώρα, στα 44, πρέπει να ξέρει: Είναι στιγμές που η σιωπή είναι η μόνη διέξοδος. Και η Δευτέρα είναι μια τέτοια στιγμή.
Η κοινωνία πάντως νομίζω ότι αρχίζει να σωπαίνει. Και την σιωπή πρέπει να την φοβάσαι γιατί αυτή ορίζει το φινάλε!
Εις μνήμην…
