Νίκος Ι. Καραβέλος

Σε κάποιο απομεμακρυσμένο, εντελώς άγονο, σημείο της Υποσαχάριας Αφρικής, εκεί που κάποτε ο ουρανός ήταν γαλανός, η θάλασσα αλμυρή κι ωραία, τα νερά δροσερά κι οι ποιητές μάχιμοι πολίτες κι όχι ρακοπότες αχαμνοί και μοιραίοι.

Εκεί ( πού αλλού) ευδοκιμούσε ένα ακραίο είδος, κάτι ανάμεσα σε μοσχάρι και γιατρό. Το παράξενο και καταπληκτικό αυτό ον ονομαζόταν Νταή Εφέντης και ήταν, πράγματι, γιατρός.

Χαρακτηριστικό του, το βλέμμα το βαρύ σαν της γριάς αρκούδας,,η πορδομαγκιά, το θράσος, η αναίδεια, η ασέβεια, το προφορικό νταηλίκι,και η εκ του ασφαλούς ανάπτυξη της ανοησίας, που του εξασφάλιζε η προστασία της εξουσίας, που εάν δεν είχε, θα τον είχαν χορτάσει σφαλιάρα και μάλιστα παχιά και δυνατή, ένεκα που ήταν, να πούμε, και μεγαλογιατράρα!

Αυτή, λοιπόν η αρκούδα, βρυχήθηκε εναντίον του κόσμου (ε, ρε ανέβασμα ο μάγκας !), άρα και εναντίον μου, κατηγορώντας ότι τάχα κι εγώ είμαι ο φταίχτης που αυξήθηκαν, λέει, τα "κρούσματα""του κορωνοϊού στην Άφρικα, καθιστώντας αναγκαία την χρήση μάσκας , ακόμη και στους εξοχικούς καμπινέδες της Μαύρης Ηπείρου!

Αυτή, λοιπόν, η μυστακοφόρα φυσιογνωμία, απαίτησε μέτρα κατά του καλοκάγαθου υποσαχάριου κόσμου, άρα και κατ' εμού, αφού δεν βάζω μυαλό, να γίνω σαν τη μούρη του ή έστω σαν τον ηγέτη της υποσαχάριας Φυλής μας, τον Μητσοτάκη.

Αυτή η υψίστη προσωπικότης, ζήτησε σκληρά μέτρα κατά των παιδιών μας, χωρίς να εξηγήσει ο παλικαράς , το γιατί το βούλωσε όταν οι Τσόδρες (λέξις περιληπτική των σοφών της φυλής των κανιβάλων), έλεγαν όχι στις μάσκες, μόλις προ ολίγων μηνών, "ανά τας ρύμας και τας φυλάς" της Σκούρας Ηπείρου.. 

Και δεν έφτασε μόνο αυτό. Αυτός ο Νταή Εφέντης, με το χοντροδάχτυλό του, μας κοπάνισε μέσα στα μούτρα κι ετούτο: 

Αφού ( ρε)δεν υπάρχει κατανόηση από τον κόσμο, ..."όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος:" 

Και οι Μαύροι του απάντησαν στο φτερό: 

"Ώπα ρε magne...! Οάάάά! ( που θα έκραζε κι ο μακαρίτης ο Γιώργος Ζαμπέτας) Σώπα ρε μάγκα! Θα μας φας; Θα μας δείρεις, εμάς τους περήφανους Μαύρους, όλους μας ρε; 

Ποιος είσαι ρε εσύ που θα τολμήσεις να απειλήσεις τον κόσμο; Ποιος είσαι εσύ, βρε ανάξιε, που τολμάς να απευθυνθείς προς τον Λαό της Σαχάρας που σε πληρώνει, για να του πεις πως πρέπει
να φάει ξύλο; Ποιος είσαι ρε κακομοίρη, που θα μου πεις πως πρέπει να φάω ξύλο με το ραβδί;


Αν κοτάς,.. βγες ωρε βλάχο παραέξω, να το πεις σε μας τους Aράπηδες ..αλλά μόνος σου!" 


Εδώ τελειώνει αυτό το φανταστικό αφήγημα.Η ιστορία ήταν, βεβαίως, αποκύημα συγγραφικό.

Φυσικά δεν υπήρξε,κι ούτε υπάρχει περίπτωση να υπάρξει στην πραγματικότητα τέτοιο κτήνος. 

Μη γίνουν ταυτίσεις παρακαλώ! Τώρα, βεβαίως, εάν κάποιος επιμένει να ταυτίζει τον εαυτό του με αυτό το παχύδερμο, ο γράφων δεν φέρει ουδεμίαν ευθύνη.


Προβλήθηκε 612 φορές

Το διήγημα της Πέμπτης: ''Χωρίς στεφάνι'' του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Ένα διήγημα που μπορεί να ταιριάζει με αυτό που αποκαλούμε «ατμόσφαιρα των ημερών», όμως θίγει ζητήματα της κοινωνίας μας διαχρονικά, κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που τα προσεγγίζει ο μεγάλος Παπαδιαμάντης…