Aρκετά κύριε Βαλασόπουλε… (του Πάνου Τότσικα)

Αρθρογραφία 03 Δεκεμβρίου 2016

Ένας δήμαρχος που αγνοεί την ιστορία της Ηλιούπολης…

Ένας δήμαρχος που αγνοεί τις αποφάσεις των δικαστηρίων για τον σφετερισμό δημόσιας δασικής γης στον Υμηττό…

Ένας δήμαρχος που θεωρεί ως ιδιοκτήτες κάποιους καταπατητές…

Ένας δήμαρχος που δεν υπερασπίζεται την δημόσια περιουσία στις παρυφές του Υμηττού…

Ένας δήμαρχος που αρκετά χρόνια πρωτοστατούσε για την κατασκευή μιας νέας περιφερειακής λεωφόρου στον δασικό χώρο του Υμηττού…

Ένας δήμαρχος που δεν έχει το ανάστημα να παραδεχτεί αυτή την λαθεμένη επιλογή του και που σήμερα εμφανίζει ως δική του την πρόταση μας για υπόγεια σύνδεση της Λ. Καρέα με την Λ. Βουλιαγμένης…

Ένας δήμαρχος που οργανώνει μυστικές συσκέψεις με τους δημάρχους των όμορων δήμων για το ζήτημα της Σήραγγας...

Ένας δήμαρχος που μιλάει για «έξυπνη πόλη» αλλά αγνοεί και δεν ενημερώνει τους πολίτες…

Ένας δήμαρχος που καταγγέλλει τους Εθελοντές δασοπυροσβέστες επειδή τόλμησαν να εκφράσουν την άποψή τους για το βουνό, το οποίο προστατεύουν με σθένος εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν ό ίδιος αναρριχηθεί στην δημοτική αρχή…

Ένας δήμαρχος που απειλεί με δικαστήρια όσα ΜΜΕ δημοσιεύουν απόψεις που δεν του αρέσουν…

Ένας δήμαρχος που βρίσκεται «κατά τύχη» επικεφαλής του Συνδέσμου Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού» (ΣΠΑΥ)…

Ένας δήμαρχος ανεπαρκής, αυταρχικός, αυθαίρετος, επικίνδυνος…

…δεν είναι δικός μας δήμαρχος.

….ΑΡΚΕΤΑ ΚΥΡΙΕ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΕ…
 

 

Πάνος Τότσικας
Αρχιτέκτονας- πολεοδόμος
Μέλος της «Πρωτοβουλίας Πολιτών για την Προστασία του Υμηττού»
(έτος ιδρύσεως 1989)
 

Προβλήθηκε 3509 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.