Ο αγώνας για τη Δημόσια περιουσία δικαιώθηκε, η περιουσία χάθηκε. Η εγχείριση πέτυχε ο ασθενής απεβίωσε!
Ναι έτσι είναι τα πράγματα! Γιατί όμως έχουμε αυτή τη κατάληξη;
Ο αγώνας για τη Δημόσια περιουσία ΔΕΝ ξεκίνησε, βασισμένη σε μια αστική διεκδίκηση, αλλά ως ένα «ΕΝΩΤΙΚΟ» πολιτικό πρόβλημα της Ηλιούπολης για την εξασφάλιση συνθηκών βελτίωσης της ζωής των κατοίκων της.
Η επιλογή του Δημήτρη Κιντή να πολιτικοποιήσει τη διεκδίκηση, έφερε το «παιγνίδι» στο γήπεδο των Ηλιουπολιτών στην «έδρα» μας!
Εκεί που ο λαός έχει τη δύναμή του.
Αυτό είναι που υποχρέωσε την κεντρική εξουσία να «ακολουθήσει», να αποδεχτεί την ιδιοκτησία των χώρων αυτών με την ιστορική και μοναδική πολιτική απόφαση του αρμόδιου Υφυπουργού Δημοσθενόπουλου το 1982.
Ο Δήμος Ηλιούπολης σήκωσε το βάρος όλων των απαιτούμενων ενεργειών θεωρώντας αυτονόητη την μεταβίβαση των δικαιωμάτων του Δημοσίου στο Δήμο.
Με ένα επιτελείο νομικής υποστήριξης που βασιζότανε αλλά και υπολόγιζε στην πολιτική υποστήριξη του λαϊκού παράγοντα κερδήθηκαν εκατοντάδες οικόπεδα για λογαριασμό του Δημοσίου.
Τα γεγονότα που μεσολάβησαν τα μνημονιακά χρόνια αλλάξανε το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο είχε αναπτυχθεί ο αγώνας.
Η βασικότερη αλλαγή που σημειώθηκε είναι η ήττα του λαϊκού παράγοντα που είδε να περιέρχεται σε κατάσταση «απολογίας» για τις επιλογές του να αγωνίζεται και να στηρίζει έννοιες όπως «δημόσιο συμφέρον», «δημόσια περιουσία»!
Μέσα σ αυτό το περιβάλλον, χωρίς φυσική ηγεσία στο κίνημα πολιτών, τα ακίνητα έχουν φύγει από την «ιδιοκτησία» του Δημοσίου και έχουν περάσει στην ιδιοκτησία του Υπερταμείου και οδεύουν προς ιδιωτικοποίηση!
Αυτή η εξέλιξη δεν συνάντησε καμιά αντίδραση της Ηλιουπολίτικης κοινωνίας η οποία, στριμωγμένη στη γωνία και παγωμένη για όσα βλέπει να γίνονται γύρω της, μένει απλός παρατηρητής των εξελίξεων.
Γιατί;
Γιατί αργά-αργά αλλά μεθοδικά, το θέμα «διολίσθησε» πίσω από «κλειστές πόρτες»!
Ο λαός «αποκλείστηκε» από ενεργός παράγοντας της διαδικασίας. Στερήθηκε του βασικού του πολιτικού ρόλου ως «άμεσα ενδιαφερόμενος» για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας. Δεν εκτιμήθηκε καν η δύναμή του!
Βέβαια μετά τον αείμνηστο Δήμαρχο, Δημήτρη Κιντή άρχισε να γίνεται αισθητή η προσπάθεια «απομείωσης» του «λαϊκού παράγοντα» στην διαδικασία διεκδίκησης.
Το κλίμα αυτό αναστράφηκε «για λίγο» με την παρουσία του Κώστα Κονδύλη στο Δημοτικό Συμβούλιο τη περίοδο 2005-2009.
Δυστυχώς μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Κώστα Κονδύλη ο «λαϊκός» παράγοντας παραγκωνίστηκε ολοσχερώς!
Βέβαια ο δικαστικός αγώνας, ένας «τιτάνιος» αγώνας, στέφθηκε από επιτυχία.
Μια επιτυχία που όμως, ιδιαίτερα όσοι την έζησαν και κυρίως όσοι έδωσαν την ζωή τους, δεν την «χάρηκαν»!
Τόσο η επιστημονική τους γνώση όσο και η πολιτική τους διαίσθηση, τους έκανε βέβαιους για την άμεση μεταβίβαση των οικοπέδων στο Υπερταμείο για «ιδιωτικοποίηση»!
Το τραγικό είναι ότι ερήμην του λαού, «έχουμε αποδεχτεί» να μπούμε σε «διαπραγματεύσεις» μοιράσματος των οικοπέδων αυτών.
Θα τρίζουν τα κόκαλα του Φωτόπουλου, του Πεντάρη, του Κιντή , του Κονδύλη, του Δελλαπόρτα αλλά και ένα σωρό άλλων Ηλιουπολιτών που δεν είναι «εν ζωή» αλλά έδωσαν μέρος της ζωής τους για τη δημόσια περιουσία!
Το θέμα, δυστυχώς δεν είναι μια ακόμα ιδιωτικοποίηση!
Είναι ένας ακόμα κρίκος μιας αλυσίδας δράσεων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε βάρος της δημόσιας περιουσίας.
Το διαρκές «ροκάνισμα» του δημόσιου και κοινωφελούς χώρου από την ιδιωτική «ιδιοκτησία»!
Αυτό το «ροκάνισμα» που «εκ των υστέρων» καταριόμαστε :
-Έχτισε τα ρέματα στη Μάντρα που πνίγηκαν.
-Έχτισε το Μάτι που κάηκαν.
-Γέμισε τις πλατείες με τραπεζοκαθίσματα σουβλατζίδικων
-Έκλεισε πεζόδρομους, κάνοντάς τους τραπεζόδρομους!
-Έκλεισε τις παραλίες !
-Στένεψε τα πεζοδρόμια για να εγκαταστήσει περίπτερα!
-Έκλεισε δρόμους για να εξυπηρετήσει ιδιωτικά σχολεία!
-Γέμισε δρόμους με κάδους σκουπιδιών-χωματερές!
Αλήθεια γιατί η «ιδιωτική ιδιοκτησία» δεν προβλέπει τη διάθεση δικού της ιδιωτικού χώρου, για όσες οικονομικές δραστηριότητες της αποκομίζουν κέρδη;
Γιατί επιλέγει να «ροκανίζει» το δημόσιο χώρο για να «στεγάσει» - εγκαταστήσει τις δραστηριότητές της ;
Η απάντηση είναι απλή!
Γιατί ο «σεβασμός» μας προς την Δημόσια περιουσία είναι «μπόσικος», «υπερβολικά» μπόσικος.
Στις 05.3.2016 έγραφα: (βλέπε εδώ)
«Ο κ. Δήμαρχος στο Δ.Σ. εμφανώς αμήχανος και προβληματισμένος αναφέρθηκε στο θέμα λέγοντας επί λέξει τα ακόλουθα»:
«Σε σχέση με την κατάληψη δημοσίων χώρων, συνεχίζοντας τα όσα είπε ο κ. Αντιδήμαρχος θέλω να πω τα εξής: Υπάρχουν πράγματι σε σημεία της Πόλης και ειδικότερα στη Κεντρική Πλατεία αλλά και σε άλλα σημεία της Πόλης που είναι προκλητικά και απαράδεκτα.
Πολλές φορές είμαστε κάπως ελαστικοί για ένα μόνο λόγο. Σ αυτά τα καταστήματα σ αυτά τα μαγαζιά δουλεύουν παιδιά, νέα παιδιά, από την Ηλιούπολη, που έχουν ανάγκη για δουλειά, τα οποία στηρίζουν και τις οικογένειές τους».
Από εδώ ξεκινάει το κακό!
Ο «Δημόσιος χώρος» δηλώνει ευεπίφορος συμπίεσης, δηλώνει ελαστικός σε όφελος του ιδιωτικού χώρου!
Τα άλλα είναι «ποσοτικά» θέματα.
Μη ξεχνάμε πως «ολίγον έγκυος δεν γίνεται»!
Γιώργος Μπαλτάς Ηλιούπολη 29.9.2018
• Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ilioupoligiaolous στις 29.9.2018
