από Ελευθεροτυπία.

Εκτός δηλαδή από το ζήτημα της διαφύλαξης του περιβάλλοντος στις παράκτιες ζώνες, που απειλείται από τη «μονοσήμαντη και παρωχημένη απόπειρα προστασίας των ακτών», κινδυνεύουν οι πραγματικές επενδύσεις, αφού η κοντόφθαλμη πολιτική των κυβερνώντων δεν λαμβάνει υπ' όψιν (για λόγους χρόνου;) ότι «η φύση διαμορφώνει τον αιγιαλό και την ακτογραμμή». Που σημαίνει ότι αν μια επένδυση οριστεί να γίνει σε σημείο όπου δεν είναι εμφανές ότι βρίσκεται «υπό καθεστώς διάβρωσης», το μέλλον της θα είναι αβέβαιο, αφού θα «παρασυρθεί» από τις φυσικές δυνάμεις που διαμορφώνουν την περιοχή.

Ο ρόλος της ανθρώπινης παρέμβασης στην ακτογραμμή είναι καθοριστικός για να αλλάξει όλη την ακτογραμμή σε διάστημα... ασύλληπτο. Αρκεί να ρίξεις έναν ογκόλιθο δυο μέτρα μακριά από την ακτογραμμή προς το μέρος της θάλασσας, για να εισπράξεις άμεσα την αντίδραση της φύσης. Το πολύ σε δύο μήνες η ακτογραμμή θα έχει ενωθεί με τον ογκόλιθο.

Και γεννάται το απλό ερώτημα: Καλά, δεν τους νοιάζει η αισθητική, δεν τους ενδιαφέρει όμως και αν πληρούνται οι προϋποθέσεις εκείνες, όπως π.χ. αν είναι ικανές οι παράκτιες περιοχές που βρίσκονται υπό καθεστώς πρόσχωσης να υποδεχθούν μικρές βιομηχανικές μονάδες ή άλλες τουριστικές εγκαταστάσεις;

 

Χρειάζεται πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς ότι πέραν των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, με την απώλεια των κοινόχρηστων χώρων του αιγιαλού προς όφελος των παράνομων τεχνικών έργων, χωρίς αποζημίωση του Δημοσίου, θα βρεθούν χαμένοι όσοι επενδύσουν μη καιροσκοπικά;

Η οπτική γωνία με την οποία είδαν οι συντάκτες του νομοσχεδίου είναι «καθαρά τεχνοκρατική με έμφαση στη χωροταξία».

Αξιοσημείωτες οι παρατηρήσεις του Γιώργου Χρόνη, τέως προέδρου του ΕΛΚΕΘΕ (Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών) για το νομοσχέδιο: «Οι ακτές, που κατατάσσονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες (αμμώδεις, ιλυώδεις, βραχώδεις), διαμορφώνονται από τρεις ουσιαστικούς παράγοντες: α) από τον προσπίπτοντα σε αυτές κυματισμό (υδροδυναμικός παράγων), β) τη ροή μέσω ποταμών-βροχοπτώσεων (ατμοσφαιρικός παράγων) και γ) τη λιθολογική τους σύσταση.

»Η οριογραμμή του αιγιαλού καθορίζεται μόνο στις αμμώδεις παραλίες. Πώς αλήθεια μπορεί να χαρακτηρίσει τον αιγιαλό σε μία παραλία που υπάρχει μόνο ένας βράχος σε επαφή με τη θάλασσα; Και τέτοιες βραχώδεις ακτές υπάρχουν/κυριαρχούν στον ελληνικό παράκτιο χώρο κ.λπ.».

Δεν λαμβάνεται υπ' όψιν από τον συντάκτη(-ες) του νομοσχεδίου ότι «όλες οι παράκτιες ζώνες βρίσκονται σε υποχώρηση. Οχι φυσικά λόγω της αύξησης της στάθμης της θαλάσσης (βλέπε κλιματικές αλλαγές), αλλά γιατί ο ρυθμός και το ύψος των βροχοπτώσεων και κατά συνέπεια οι παροχές των ποταμών έπαψαν να είναι σταθερές. Μεγάλες περίοδοι ανομβρίας εξάλλου, με χαμηλές παροχές, έντονα πλημμυρικά φαινόμενα με μεγάλες παροχές τροφοδοτούν την ακτογραμμή με κακού βαθμού ταξινόμησης υλικό που διευκολύνει έτσι τη συνιστώσα της διάβρωσης».

Γι' αυτό, λέμε ότι «δεν υπάρχουν σταθερές στη φύση. Πρέπει οι ελληνικές ακτές να χαρτογραφηθούν όχι μόνο με τα μάτια του χωροτάκτη».

Είναι επικίνδυνοι οι χειρισμοί της κυβέρνησης στο θέμα της παράκτιας ζώνης της χώρας, που συνολικά έχει μήκος (αν δεν υπερβαίνει) τα 18.000 χιλιόμετρα. Με τον ευκαιριακό τρόπο που λειτουργούν, υποσχόμενοι επενδύσεις και επικαλούμενοι και... στενότητα χρόνου, αφήνουν άλυτη «την πολυπαραγοντική εξίσωση» της φύσης. Με αρνητικές συνέπειες, που θα έχουν εξέλιξη ανάλογη με εκείνη που έφεραν τα ολυμπιακά έργα-ακίνητα στην παραλιακή ζώνη της Αττικής.

Στην κυριολεξία ακίνητα και οικονομικά επιζήμια, χωρίς προοπτικές με οικονομικά οφέλη.

Το σκεπτικό των κυβερνώντων, αληθοφανές: Για να γίνουν όλα προϋποθέτουν και πολύχρονη διαδικασία. Εναπόκειται στους αληθινούς επενδυτές να κρίνουν αν θα χτίσουν στην άμμο παλάτια. Για τους αεριτζήδες δεν το συζητάμε.

Είναι η... καλύτερή τους!