«Οι Έλληνες φίλαθλοι φωνάζουν βροντερό «παρών» και κερδίζουν -και σήμερα- τη μάχη της κερκίδας, την οποία κάνουν να σείεται από ενθουσιασμό». Ατάκα που έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές, με τα ίδια ή παραλλαγμένα λόγια, από πολλούς δημοσιογράφους που κάνουν τη μετάδοση των παιχνιδιών της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου.

 

Αυτούς τους φιλάθλους τους βλέπεις -σχεδόν- σε κάθε ματς. Ο βασικός κορμός των οπαδών της Εθνικής μας -όπως και σε άλλες χώρες, δεν το συζητάμε- είναι πάντα ο ίδιος. Να ο τσολιάς, να ο Σπαρτιάτης, να οι περικεφαλαίες και τα φέσια - μην τα πολυλογώ, όλες οι γνωστές φιγούρες είναι εκεί που, αν τις δεις μια φορά, δεν μπορείς να τις ξεχάσεις. Όπως και τα πρόσωπά τους.

 

Κάτω από πολύ... μακιγιάζ, σε μπλε και λευκό χρώμα, μπορείς να ξεχωρίσεις το πάθος, τον πατριωτισμό, τον εθνικισμό, τον Χρυσαυγίτη, τον οπαδό, αλλά και τον απλό φίλαθλο της ομάδας μας. Τους έχεις δει πολλές φορές να είναι εκεί -υπό όλες τις καιρικές συνθήκες- και να υποστηρίζουν την Ελλάδα. Να χαίρονται με τις χαρές της κάτω από καυτό ήλιο, να κλαίνε με την αποτυχία της και τα δάκρυά τους να γίνονται ένα με τη βροχή, να παγώνουν τα βλέμματά τους όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, όπως ο χιονιάς εκείνη την παγωμένη νυχτιά της ήττας κρύωνε κορμιά και καρδιές στην εξέδρα.

 

Τους βλέπω και -στις περιπτώσεις που δεν ξεπερνούν τα «ελληνικό αίμα, ελληνική τιμή» κ.λπ.- χαμογελώ με την «τρέλα» που κουβαλάνε. Τους χαίρομαι, γιατί όχι; Τώρα πια, ούτε το όποιο κιτς μπορεί να αποπνέουν δεν με ενοχλεί. Μετά, όμως, μου περνά -πάντα- η ίδια σκέψη: για να είναι ένας φίλαθλος εκεί, επί τόσες ημέρες -στη μακρινή Βραζιλία, εν προκειμένω- τόσο μακριά, δίπλα σε κάθε αγώνα της ομάδας, σε τόσες διαφορετικές πόλεις, πόσα λεφτά έχει για να ξοδέψει και, βασικά, πού βρίσκει τόσο χρόνο;

 

Όποιος έχει τον «τρόπο» για ένα παρόμοιο ταξίδι, καλά κάνει και σιγά μη μας ρωτήσει κιόλας - δεν το συζητάμε. Απλή περιέργεια είναι, όμως. Τι δουλειά μπορεί να κάνεις, με πόσα λεφτά αμείβεσαι και πόσο «ελαστικό» μπορεί να είναι το πρόγραμμά σου για να πεις «με συγχωρείτε, θα λείψω έναν μήνα, αντίο, μακάρι να γυρίσω με την κούπα»;

 

Όποιος και να είσαι εσύ, που την Κυριακή θα δεις άλλον έναν αγώνα της Εθνικής μας και θα βρεθείς μέσα στο γήπεδο, που δεν έχεις κανένα οικονομικό πρόβλημα και έχεις και πολύ χρόνο -για να τον διαθέσεις όπως και όσο θέλεις- να ξέρεις ότι σε ζηλεύουμε!

 

Με την καλή έννοια, εννοείται. Εσύ, τώρα, που διαβάζεις αυτό το κείμενο και δεν είσαι αυτός ο φίλαθλος: έπειτα από τόσο προσωπικό «πήξιμο» που περνάς στη ζωή σου -όπως και να μεταφράζεται για τον καθένα μας αυτό- δεν θα ήθελες να είχες -για μια και μοναδική φορά στη ζωή σου- αντίστοιχο τόσο χρόνο και αντίστοιχα τόσα χρήματα, όπως ο φίλαθλος που ακολουθεί πάντα την Εθνική μας, για να κάνεις κάτι σχετικό; Όχι για τίποτα φοβερό, αλλά για να πεις σε κάποιον δικό σου άνθρωπο ένα παρόμοιο «ρε συ, δεν πάμε μια Βραζιλία φέτος, που θα έχει και το Μουντιάλ»; Όχι για να το κάνεις αυτό σε όλη τη ζωή σου, αλλά για μια φορά, για έναν μήνα του καλοκαιριού.

 

Εσύ, λοιπόν, φίλε φίλαθλε, που έβαλες τη φουστανέλα ή την πανοπλία για να πας στο γήπεδο, να περάσεις καλά και μακάρι να κερδίσουμε, να σε ακούσουμε να φωνάζεις «Ελλάς» από εκεί, χωρίς τη βοήθεια ραδιοτηλεοπτικών μέσων! Αλλά, πες μας, να χαρείς: Τι δουλειά κάνεις, ρε άνθρωπε;

 

του Σπύρου Σεραφείμ

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

(Protagon.gr)