Ο άνθρωπος διακρίνεται από τα γνωρίσματά του, κάποτε και από την απουσία τους. Οι ιδιότητες που αναγνωρίζονται στα έμψυχα και στα άψυχα λέγονται χαρακτηριστικά.
Αρθρογραφία
Η διάσημη αυτή ατάκα που είπε ο Παπαγιανόπουλος στον ερωτοχτυπημένο καζανόβα Κωνσταντάρα, στην ταινία «Κάτι κουρασμένα παλικάρια», περιγράφει με τον γλαφυρότερο τρόπο το δράμα της πατρίδας μας.
Πάμε χαλαρά. Όπως σε μια μέρα σχόλης. Ή ανεργίας. Ή αναγκαστικής αεργίας. Όπως όταν μπαίνεις στον καφενέ για έναν καφέ ή στην καφετέρια για κάτι που σου πάει πιο πολύ –
Μας έχουν πρήξει τα ΜΜΕ με την επωδό ότι αντιδρούν οι βουλευτές της κυβέρνησης στα μέτρα που περιορίζουν την απεργία, που δίνουν στους δανειστές τις 14 μεγάλες επιχειρήσεις του κράτους, που ανοίγουν το δρόμο σε αθρόους πλειστηριασμούς, που… που…που…
Η αλήθεια είναι ότι το κλάμα λυτρώνει! Κάνεις την αμαρτία σου, ρίχνεις ένα κλάμα και ανακουφίζεσαι. Έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ!
Έλεγαν οι Λέλεγες κι έκαναν πως άκουγαν οι Κάρες. Στο θέμα της ονομασίας της Φυρομίας (και πολύ περισσότερο των Φυρομίων) παίζουμε εν ου παικτοίς. Μπορεί να βρεθεί μια «λύση», αλλά λύση δεν θα είναι.
Το παλιό πολιτικό σύστημα στη χώρα μας και οι κατʼ εξοχήν εκφραστές του (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ) προφανώς πνέουν τα λοίσθια. Ακόμη και οι τελευταίες προσπάθειες των ηγεσιών τους για μια επανάκαμψη δεν μπορούν να φέρουν αποτελέσματα.
Σύντροφοι, συγκινήθηκα! Διάβασα τη συνέντευξη της αριστερής συντρόφισσας Περιστέρας Μπαζιάνα (που έδωσε ως πολίτης) και είδα όλες μου τις αμαρτίες να περνούν μπροστά απʼ τα μάτια μου!
Το κάλεσμα απευθύνουν από κοινού η Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων Μηδενική Ανοχή και η Κίνηση Καλλιτεχνών με αναπηρία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ (μετά την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος) δεν είναι ό,τι χειρότερο συνέβη στην Ελλάδα. Το «χειρότερο» στη χώρα μας είχε ήδη συμβεί με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Κοίτα γιατρέ, η μάνα μου είναι ανασφάλιστη. Πώς θα τα κάνει όλα αυτά που δεν υπάρχει μία; -Δεν υπάρχει ασφαλισμένος και ανασφάλιστος φίλε. Με το ΑΜΚΑ της δικαιούται πλήρη περίθαλψη σε κάθε νοσοκομείο! -Καλά, σοβαρά το λες γιατρέ, δεν πρέπει να πληρώσουμε τίποτε για τη μάνα μου;
Γυρίζοντας λίγες σελίδες προς τα πίσω σταμάτησα σε μια ιστορία που με έκανε να ταυτιστώ με τον εαυτό μου. "Το δέντρο που έδινε"
Το Ροντέο αποτελούσε το λούνα παρκ των Αθηνών, πόλο έλξης για μικρά και μεγάλα παιδιά τις δεκαετίες του '70 και του '80.
Επειδή στη ζωή δεν είσαι αυτό που λες, αλλά αυτό που κάνεις.
Ζούμε σε ζοφερούς καιρούς, όχι μόνον διότι οι τυραννίδες αγριεύουν αλλά και διότι η λογική εξαναγκάζεται στο «γιαχαραντάν,αδέρφια, ό, τι μου κάτσει λέω και τον λογαριασμό στον μπάρμπα με την κομμένη σύνταξη».
Αχάραγα λένε οι σκιές τα κάλαντα. Καθότι μόλις χαράξει θωρούν τον τόπο γύρω τους, κρανίου τόπο και τρομάζουν – τροχάδην απέρχονται τότε οι ίσκιοι και επιστρέφουν στη λήθη
Καζαμίας του 2018 για την ελληνική οικονομία και την πορεία της χώρας δεν μπορεί παρά να εκτείνεται μέχρι τον Αύγουστο της επόμενης χρονιάς
Προς : Βουλή των Ελλήνων (;) - Αγαπητοί κύριοι βουλευτές και κυρίες βουλεύτριες, Όσοι και όσες από εσάς μας "βομβαρδίζετε" καθημερινά, παντί τρόπω, για την επερχόμενη λύτρωση του χειμαζόμενου Ελληνικού Λαού, λόγω του τέλους των Μνημονίων τον Αύγουστο του 2018, παρακαλώ, μπείτε στον κόπο, απαντήστε στα εξής τρία ερωτήματα:
Τέλος χρονιάς, απολογισμός έτους. Δασύτριχος απολογισμός. Η μια χρονιά μετά την άλλη πέφτει στη μαύρη τρύπα
Έχεις βόθρο; Μάλλον όχι, αφού για λόγους Δημόσιας Υγείας όλων μας, όλα τα λύματα των πολιτών-υπηκόων στις «πολιτισμένες» χώρες της Δύσης κυλάνε απευθείας στους κεντρικούς οχετούς