Αρθρογραφία

Το Μελινιό μου... Γιορτάζω το θάνατο της 29 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο...

Καλημέρα σας – και αντίο 2017! «Κάθε πέρσι και καλύτερα» έλεγαν οι παλιοί, παρότι στην εποχή τους το πάλευαν, αγωνίζονταν, ελπίζοντας πάντα σε μια καλύτερη μέρα.

Το «μοναχοπαίδι τα έχει όλα δικά του», «το μοναχοπαίδι είναι κακομαθημένο», «το μοναχοπαίδι γίνεται εγωιστής» και τόσες άλλες ταμπέλες και φράσεις συνοδεύουν ένα παιδί που έτυχε να μην έχει αδέρφια, και μάλιστα όχι από δική του επιλογή.

Καλημέρα σας! Οι γιορτές συνεχίζονται, για άλλους με τη μελαγχολία τους, για άλλους σαν ένα «Άρλεκιν» με το οποίο κανείς ξεχνιέται και για άλλους σαν μια σκυλοκατάσταση με πίστες, πιάτα, σπάσʼ τα και λαμέ λαμπάκια.

Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνά της µε τίτλο «Οι συνταγές της… πείνας», η ιστορικός Ελένη Νικολαΐδου παρουσιάζει όλες τις λεπτοµέρειες της δύσκολης καθηµερινότητας του Αθηναίου στην Κατοχή µαζί µε περισσότερες από εβδοµήντα σελίδες µε τις συνταγές

Στις 4/1/1943 ο Ιβανόφ και οι συνεργάτες του Ιωάννης Κοντόπουλος, Δημήτρης Γιαννάτος και Γιάννης Μαλλιόπουλος εκτελέστηκαν στην Καισαριανή.

Παραμονές μιας ακόμα μεγάλης γιορτής. Με το εμπόριο να λυσσάει στους φωτισμένους δρόμους με τα μοχθηρά στολίδια να κρέμονται σα δολώματα για ανύποπτα τάχα ψάρια -εμάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική; Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.

Οι άνθρωποι δεν ζητούσαν να προστατευτούν τα σπίτια των δανειοληπτών. Μια ευκαιρία ζητούσαν για να συνεχίσουν να παίρνουν τη βουλευτική τους αποζημίωση.

Ωραία αγόρευε ο Τσίπρας στη Βουλή, και αφού καλά αγόρευσε, κατέβηκε απʼ το βήμα, πήγε παραδίπλα κι εκεί, εν κρυπτώ και τσίφτικα, σκάρωσε μια τροπολογία για «αυτεπάγγελτη δίωξη όσων παρεμποδίζουν την εκτέλεση πλειστηριασμών»!

Ο Βάρναλης είναι πάντα επίκαιρος. Χρόνια Πολλά με υγεία, σε όλες και όλους.

Εν πρώτοις ο κ. Καμμένος δεν είναι ακροδεξιός. Ακροδεξιοί είναι ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Βορίδης ή ο κ. Τσακαλώτος (διότι ασκεί άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική, μάλιστα με τη θέρμη υποτελούς και τον ζήλο υπόδουλου).

«Η μεταμνημονιακή Ελλάδα θα έχει τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ» αγόρευε χθες στη Βουλή ο κ. Παππάς. Έχει απόλυτο δίκιο. Ήδη στην Ελλάδα το 30% των εργαζομένων λαμβάνει μισθό 600 ευρώ τον μήνα.

Κάτι παράξενο συμβαίνει στη χώρα από τον Ιούλιο που μας πέρασε. Ή, για να επαναδιατυπώσω τη φράση, κάτι παράξενο συνέβη τον περασμένο Ιούλιο κι έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις

Του συμπορευτή Ν.Κ. Μου συνέστησες «λιγότερο θυμό». Όχι λοιπόν, δεν έχω καθόλου θυμό. Όπως κι εσύ, όπως πολλοί, παλινδρόμησα καμπόσες φορές από τον ου-τόπο στην κόπρο των πραγμάτων και πάλι πίσω.

Επειδή η κυβέρνηση τοʼ χει ρίξει στη χορήγηση επιδομάτων, σε ένα κράτος που βρίσκεται υπό επιτροπεία ακριβώς επειδή δεν μπορεί να ταΐσει τον εαυτό του (!), η είδηση δεν είναι ότι η κ. Αχτσιόγλου μοιράζει ξαφνικά εφ άπαξ επιδόματα σε νέους άνεργους και πλημμυρισμένους. Η είδηση είναι «πού τα βρίσκει τα εκατομμύρια» που μοιράζει.

Εκπληκτική δήλωση Βούτση! Σε άλλες εποχές ή ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου η σοβαρότης θα ήταν νοήμων μορφή ζωής, η δήλωση Βούτση θα προκαλούσε πολιτικό σεισμό.

Λένε πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τρόπο άμεσο και έμμεσο. Κι αυτό είναι σωστό.

Έρχονται χρονιάρες μέρες. Θυμάμαι – ως παιδάκια – ότι το κλίμα εκείνην την εποχή το έδιναν τα βιβλία, τα παιχνίδια και οι ιστορίες – ο Ντίκενς ήταν ο προφήτης -παραμυθάς των ημερών κι ο Παπαδιαμάντης το καντηλάκι.

Η σκηνή με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να σημαίνει την λήξη των εργασιών της ημέρας στη Wall Street, χτυπώντας ένα σφυράκι σαν τον Γιάννη Μιχαλόπουλο στο «Ορκιστείτε παρακαλώ», απεικονίζει με τον πιο γλαφυρό τρόπο την οριστική συνθηκολόγηση του μορφώματος που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ.