"άνθρωποι" όχι - κτήνη ναι.

Αρθρογραφία 12 Νοεμβρίου 2014

Διαβάζουμε συχνά για την δολοφονία ζώων ή την κακοποίηση τους από "ανθρώπους". 

 

Διαβάζουμε για τις "τιμωρίες" και τα πρόστιμα που η Δικαιοσύνη επιβάλλει σε αυτούς.

 

Διαβάζουμε, διαβάζουμε...

 

Και βλέποντας αυτή την εικόνα σκέφτομαι, αφού αρχίζω και γερνάω, σε τι κόσμο θα αφήσω το μικρό μου παιδί.

 

Σκέφτομαι τι είδους "άνθρωποι" είναι αυτοί που κάνουν όλα αυτά τα εγκλήματα.

 

Τι είδους διαφορές έχουν με τα ζώα;

 

Σταματά ο νους, σταματά η σκέψη...

 

Απλά μου έρχονται στα χείλη οι στίχοι...

 

Εμείς στραβή τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία
εμείς με την καρδιά μας και το νου
γεμάτη απ? το σκοτάδι μας γεμάτη απ? αγωνία
του κάκου ψάχνει να βρει την πόρτα του ουρανού
κι αφού είμαι άνθρωπος κι εγώ τον κόσμο πως να αλλάξω
αφού κι εγώ γκρεμίζω τι θα φτιάξουμε...

 

Και λεγόμαστε άνθρωποι... 

Προβλήθηκε 1430 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.