Γιατί δεν εμπιστεύομαι τον κο Βαλασόπουλο για Δήμαρχο Ηλιούπολης

Αρθρογραφία 26 Φεβρουαρίου 2014

 

    Ως γνωστό ο Δήμαρχος της πόλης μας κος Βαλασόπουλος, εκχώρησε τις περισσότερες λειτουργίες του Δήμου σε Μ.Κ.Ο.

 

  Ορμώμενος από τις πολιτικές καταβολές του και από τις νεωτεριστικές αντιλήψεις αυτών που μέχρι πρόσφατα υπηρετούσε πολιτικά πιστά και συνεχίζει να υπηρετεί, κατά δήλωση του, εφήρμοσε και την χρήση Μ.Κ.Ο και στις λειτουργίες του Δήμου.

 

  Την κοινωνική πολιτική την εφαρμόζει Μ.Κ.Ο, την λειτουργία του Κοινωνικού Παντοπωλείου, του ψυχοπαιδαγωγικού κέντρου, του Κέντρου Δημιουργικής απασχόλησης,  την εφαρμόζει Μ.Κ.Ο.

 

 

  Τελευταία είμαστε όλοι θεατές για τα έργα και τις ημέρες των Μ.Κ.Ο.

 

  Σε ένα Δήμο, όπως τον δικό μας, όπου δεν υπάρχει Συμπαραστάτης του Δημότη, με ένα Δήμαρχο με τα χαρακτηριστικά, που κατά καιρούς έχουν αποδοθεί στον Δήμαρχο, όπως (αυταρχικός, αντιδημοκράτης, μικροπολιτικός, προκλητικός, αδιάφορος, παραμυθάς, αμήχανος, εριστικός, επιθετικός, αλαζόνας, είρωνας, κοινωνικός ψηφοθήρας κλπ), δεν έχουμε τα εχέγγυα ότι όλα τρέχουν κανονικά.

 

  Για αυτούς τους λόγους δεν εμπιστεύομαι τον κο Βαλασόπουλο για Δήμαρχο της πόλης.

 

  Καλούμε όλους τους πολίτες της πόλης να αγωνιστούν μαζί με το ΕΝΑΚ για:

$1       ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

$1       ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

 

   Δεσμευόμαστε ότι πρώτη ενέργεια μας θα είναι να επανεξετάσουμε όλες τις συμβάσεις του Δήμου με τις Μ.Κ.Ο και να αποδώσουμε την αλήθεια.

 

 

Κουρτίδης Γιώργος

Μέλος ΕΝΑΚ

 

Προβλήθηκε 326 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.