Δε σέβεσαι τα ζώα; Δε σέβεσαι τον συμπολίτη σου.

Αρθρογραφία 05 Ιουλίου 2013

Δε σέβεσαι τα ζώα; Δε σέβεσαι τον συμπολίτη σου.
Μου ζητήθηκε να πω δυο λόγια για τα αδέσποτα στην πόλη μου. Σκέφτηκα πως πάλι θα υπάρξουν οι τραγελαφικές αντιδράσεις από μερικούς : «κοιτάξτε πρώτα τους ανθρώπους και μετά τα αδέσποτα».
Αυτό σημαίνει πως εξαιτίας των λανθασμένων αντιλήψεων που τους πέρασαν οι δικοί τους, δεν μπορούν να αναλογιστούν, πως ζώα κι άνθρωποι είναι απολύτως συνδεδεμένοι.
Ότι εσφαλμένα κάνουμε εναντίον των ζώων, έχει αντίκτυπο στους ανθρώπους γύρω μας. Δε ζητάει κανείς από κανέναν να αγαπήσει τα ζώα. Να σεβαστεί όμως τους ανθρώπους , για τους οποίους δηλώνει πως κόπτεται?
Ξεκινώντας από τα πιο απλά?
Αν κάποιος έχει έναν σκύλο νυχθημερόν σε μπαλκόνι, ταράτσα, αυλή κλπ, πέρα από το ότι είναι παράνομος, ενοχλεί επί 24 ώρες το 24ώρο τους γείτονές του? Το ζωντανό αναγκαστικά θα διαμαρτύρεται λόγω καιρικών συνθηκών και λόγω έλλειψης φροντίδας και φυσικά θα «πιάνει» κουβέντα με όλα τα άλλα ζώα που βρίσκονται απέξω ή θα προειδοποιεί γαυγίζοντας για όποιον περνάει κι όποιον θόρυβο αντιλαμβάνεται?
Σπάζοντας τα νεύρα των συμπολιτών μας λοιπόν, που δε χρωστάνε να μην έχουν στιγμή ηρεμίας, επειδή κάποιος αποφάσισε πως θα παραβαίνει τον νόμο ειδικά τις ώρες κοινής ησυχίας.
Παρατώντας τα ζώα στους δρόμους και μάλιστα αστείρωτα?
Δε χρειάζεται να είσαι καθηγητής Πανεπιστημίου για να καταλάβεις πως αυτά θα πολλαπλασιαστούν και θα φτιάξουν αγέλες? Άρρωστα, βρώμικα, πεινασμένα και κάποιες φορές αγριεμένα από τους ανθρώπους, θα ενοχλήσουν όσους τα δουν στο δρόμο και τα φοβούνται. Μπορεί και να δεχτούν επίθεση οι ίδιοι ή τα παιδιά τους.
Γιατί θα πρέπει να το περάσουν όλο αυτό οι συμπολίτες μας, εξαιτίας της ανευθυνότητας κάποιων;
Επίσης γιατί θα πρέπει όταν θα βγάλουν το παιδάκι τους βόλτα, να βρεθούν τετ-α-τετ με τα κουφάρια φολιασμένων ή χτυπημένων ή πεθαμένων λόγω κακουχιών ζώων;
Μη μαθαίνοντας στα παιδιά μας τον σεβασμό απέναντι στα ζώα, δημιουργούμε πρόβλημα στα ίδια τα παιδιά μας?
Δεν μπορεί να τα αφήνουμε να πετάνε πέτρες σε σκύλους ή να κυνηγάνε με τα νεροπίστολα τις γάτες? Ούτε να τραβάνε τις ουρές των ζωντανών, ούτε να τα πιάνουν στο κυνήγι με ξύλα κλπ?
Τα ζώα θα αντιδράσουν κάποια στιγμή στην επίθεση? Ποιος θα τραυματιστεί πέρα από το ζώο; Το παιδί μας?
Μετά το ζώο θα ευθύνεται ή η ανευθυνότητα και η βλακεία μας;
Δεν μπορεί να βγάζουμε τα ζώα μας χωρίς λουρί, ακόμα κι αν νομίζουμε πως τα έχουμε εκπαιδεύσει ? Το ο,τιδήποτε μπορεί να γίνει? Να πέσουν κατά λάθος στις ρόδες κάποιου συμπολίτη μας και να γίνει ένα τροχαίο που θα τον ταράξει και θα του δημιουργήσει πρόβλημα. Να πάνε τρέχοντας , έστω και να παίξουν, σε ένα συμπολίτη μας ή το παιδάκι του, που μπορεί να τα φοβούνται και να γίνει ο χαμός?
Επίσης για όσους δεν ξέρουν, δεν μπορούμε να απειλούμε όσους συμπολίτες μας έχουν επιλέξει να βάζουν φαγητό και νερό σε αδέσποτα? Υπάρχει ΝΟΜΟΣ που το ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ και η ανθρωπιά που το επιβάλει.
Αφήστε κατά μέρος τους τσαμπουκάδες και τις υστερίες.  Nero gia adespota1
Εδώ στην Τουρκία, που πολλοί θεωρούν «κατώτερη» πολιτισμικά από εμάς, υπάρχουν στις γειτονιές δημοτικές σταθερές ταίστρες και ποτίστρες για τα αδέσποτα ?
Δε χρειάζεται να ποτίσετε ή να ταΐσετε εσείς τα ζώα? Αν και τα αποφάγια που δεν μπορούν να δοθούν σε ανθρώπους καλό θα ήταν να μην καταλήγουν στα σκουπίδια? Αλλά δεν μπορείτε βάσει νόμου και να απαγορεύσετε σε όσους θέλουν να τα φροντίζουν.
Να έχετε πάντα κατά νου πως δεν κολλάτε «ασθένειες» από τα αδέσποτα αν δεν βάλετε τα χέρια σε αυτά και στα κακά τους και δεν τα πλύνετε μετά.
Με τον αέρα δεν κολλάει?
Με τον αέρα μεταδίδονται οι ασθένειες οι ανθρώπινες?
Κι μια χρήσιμη συμβουλή, μη ρίχνετε χλωρίνη σε πεζοδρόμια, κήπους κλπ με την ελπίδα πως θα αποφύγετε τις γάτες? Η χλωρίνη τις «τραβάει»?
Φροντίστε καλύτερα να μην πετάτε εσείς γάτες και σκύλους στους δρόμους και μάλιστα χωρίς να είναι στειρωμένα και φυσικά να μην αφήνετε ούτε φίλους, συγγενείς, γνωστούς να το κάνουν?.
Τίνα Βάμβουρα

Προβλήθηκε 1302 φορές

Όλα ξεκινούν από μια Τελεία (Ποτέ δεν ξεχνάμε τους αγαπημένους μας δασκάλους. Κι αυτή είναι μια ιστορία για εκείνους.)

H Τελεία είναι η ιστορία μιας στοργικής δασκάλας που όχι απλώς εμπιστεύεται τις ικανότητες του παιδιού, αλλά το ενθαρρύνει, το υποστηρίζει και εκτιμά τη δουλειά του, όταν το παιδί δεν γνωρίζει από πού να αρχίσει, πιστεύει ότι δεν μπορεί και έχει άρνηση να το προσπαθήσει.