Στο παρελθόν οι αναρτήσεις μου είχαν ως θέματα διάφορες ανησυχίες μας είτε για πολλούς είτε για λίγους συνανθρώπους μου .


Σήμερα θα επιδιώξω να εκθέσω ένα θέμα όχι ως υποψία , όπως συνηθίζω σε άλλες μου αναρτήσεις.
Είναι μια κατάσταση που σε λίγες ημέρες θα συμβεί καθώς μα καλεί το καθήκον μας ως Έλληνες να συμμετέχουμε.
Είναι η εκλογική αναμέτρηση υποψηφίων που ζητούν την εμπιστοσύνη μας.

Δεν θα υπερασπιστώ την κομματική μου τοποθέτηση σεβόμενος τις επιλογές του καθενός, μα θα εστιάσω την προσοχή μου μόνο στο γεγονός, προσπαθώντας να έχω ουδέτερη θέση.
Πιστεύω ότι όλοι μας ανεξαίρετος του κομματικού προσανατολισμού που έχουμε , ένα επιδιώκουμε? το καλύτερο αύριο για εμάς και για τα παιδιά μας.

Σήμερα κακός ή καλός όλοι ψάχνουμε η έχουμε καταλήξει σε κάποιο φορέα που θα δώσει μια σωστή λύση σ? όλο αυτό το αλαλούμ που υπάρχει, κάποιοι με περισσότερες ελπίδες και κάποιοι με λιγότερες για το πόσο σύντομα θα μπορέσουμε να βγούμε από τα μεγάλα κύματα που μας κτυπούν από παντού.
Άλλοι συμμετέχουν σ? αυτή την αναμέτρηση έχοντας συμμετοχή, άλλη αδιαφορώντας κι άλλοι θέλοντας, μα μη έχοντας τον τρόπο εκφράσουν αυτό που οι ίδιοι επιθυμούν. Μη έχοντας δηλαδή βήμα για να δραστηριοποιηθούν συνεισφέροντας.

Οι υποψήφιοι μας ζητούν την ψήφο μας και μας χαμογελούν τις περισσότερες φορές μόνο όταν υπάρχει εκλογικός αγώνας και μετά, συμβαίνουν τα μετά, που είναι γνωστά σε όλους μας.
Έχοντας λάβει την θέση που τους εμπιστευτήκαμε οι περισσότεροι παίζουν τα δικά του παιχνίδια, κοιτώντας το δικό τους λαμπρό μέλλον και μας πετούν τα κόκαλα.

Αυτό συμβαίνει επειδή ποτέ δεν μας επέτρεψαν να γνωρίζουμε την δύναμή μας. Την δύναμη του εκλογικού σώματος που ανεβάζει και κατεβάζει υποψήφιους.
Σήμερα συναντούμε και ένα άλλο παράξενο που είναι έντονα ορατό πλέον. Την απόλυτη συνεργασία μεταξύ τους για θέματα που αφορούν αποκλειστικά τους ίδιους και αντιπαλότητες για τα μάτια του κόσμου για θέματα που απασχολούν τους ψηφοφόρους.

Σε μπερδεύουν με νούμερα και επιστημονικές ορολογίες εντυπωσιασμού για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Μιλούν για ύπαρξη πελατειακής σχέσης με δυσφορία ενώ την υιοθετούν οι ίδιοι ως μέσο επιβίωσής τους. Σου προσφέρουν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο εκμεταλλευόμενοι διάφορες καταστάσεις και αδυναμίες μας και ποτέ δεν θα τους δεις να μας προτείνουν την οργάνωσή μας ως ψηφοφόροι.

Τα αποτελέσματα από αυτή την τακτική είναι ορατά και τα αισθανόμαστε στο πετσί μας.
Κανένας δεν θα μας πει να οργανωθούμε σε ομάδες αλληλεγγύης ,
Κανένας δεν θα μας πει ότι τα απλά δικά μας προβλήματα έχουμε τον τρόπο να τα λύνουμε μόνοι μας, επειδή πρέπει πάντα να τους έχουμε ανάγκη.
Κανένας τους δεν θα μας πει ότι είναι δικός μας υπηρέτης με την θέση που αναλαμβάνει και παίρνει χρήματα για να ζήσουν χωρίς ανάγκη εργασίας έως και τα δισέγγονά του.
Κανένας από αυτούς δεν θα μας πει ότι δεν είναι αυτοί η εξουσία αλλά εμείς, παρά μόνο θα βάζει τα όργανα της εξουσίας να μας συμμορφώνει όταν υπάρχει από εμάς διαμαρτυρία.

Και για να υπάρχει και η απόλυτη κοροϊδία θα επιτρέψουν σε κάποιους να το παίζουν αντιπρόσωποι δικοί μας για να μας ηρεμούν καθησυχάζοντάς μας ότι έχουμε φωνή.

Θα δώσουμε περισσότερη προσοχή όταν ο ένας φωνάζει στον άλλον αλλά δεν θα δώσουμε όση προσοχή είναι απαραίτητη στα αποτελέσματα αυτής της διαμάχης.

Εγώ σαν απλός πολίτης πιστεύω ότι το μόνο που είναι απαραίτητο για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση είναι η συμμετοχή όλων μας για όλους μας .
Εάν δεν έχω εγώ σήμερα δεν θα έχεις κι εσύ αύριο ή μεθαύριο.
Εάν δεν υπάρχω εγώ που σε ψηφίζω, δεν θα υπάρχεις κι εσύ ως εκλεγμένος .
Αυτό ποτέ δεν το σκέφτηκαν εξοντώνοντάς μας οι ανεγκέφαλοι;

 

100Μπάστας Χάρης
υπεύθυνος του επιχειρησιακού & πολιτικού σχεδιασμού

του κόμματος Ελλήνων Πολιτεία

ερευνητής συγγραφέας

Προβλήθηκε 840 φορές

Το διήγημα της Πέμπτης: ''Χωρίς στεφάνι'' του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Ένα διήγημα που μπορεί να ταιριάζει με αυτό που αποκαλούμε «ατμόσφαιρα των ημερών», όμως θίγει ζητήματα της κοινωνίας μας διαχρονικά, κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που τα προσεγγίζει ο μεγάλος Παπαδιαμάντης…