Η ΠΟΕ- ΟΤΑ καταγγέλλει τους Δημάρχους

Αρθρογραφία 30 Αυγούστου 2013

« Οι Σύλλογοι-Μέλη της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. παρεμβαίνουν στα Δημοτικά Συμβούλια προκειμένου στο σύνολο των Δήμων της χώρας να ληφθούν αποφάσεις για οριστικό κλείσιμο των Δήμων και ομαδικές παραιτήσεις αιρετών, σε περίπτωση νέας νομοθετικής παρέμβασης που θα περιλαμβάνει μονομερή κατάργηση αρμοδιοτήτων και πόρων αλλά και απόλυση-διαθεσιμότητας εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση» τονίζει σ΄ανακοίνωσή της και υπογραμμίζει:
«Το σύνολο των Δημοτικών Συμβουλίων και με την αρωγή των μελών του Γενικού Συμβουλίου της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. όπου αυτό κριθεί αναγκαίο έως και τις αρχές Σεπτεμβρίου θα πρέπει να έχουν λάβει παρόμοιες αποφάσεις, οι οποίες θα κοινοποιηθούν στα γραφεία της Ομοσπονδίας αλλά και της Κ.Ε.Δ.Ε».

Η ΠΟΕ- ΟΤΑ καταγγέλλει τους Δημάρχους ότι « ακόμη μια φορά δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων» σ΄ότι αφoρά τη συνολική τους στάση, στην απόφαση της κυβέρνησης για κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας

« Οι αιρετοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για μια ακόμη φορά, σημειώνει στην ανακοίνωσή της , η ΠΟΕ-ΟΤΑ , παρά την άποψη πολλών πλέον Δημάρχων για ανένδοτο αγώνα με διαρκείς κινητοποιήσεις, κλείσιμο επ? αορίστου Δημαρχείων, έως και ομαδικές παραιτήσεις, δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων «επιτρέποντας» στη συγκυβέρνηση να γκρεμίσει όσα χρόνια πριν το διεκδικητικό, ενιαίο, αγωνιστικό Αυτοδιοικητικό κίνημα είχε «χτίσει».

Κι ας γνωρίζουν πλέον ξεκάθαρα πως πρώτα και κύρια από όλα, απαξιώνουν την καταστατική θέση των Αιρετών, μετατρέποντας τους σε «υπαλλήλους» της Κεντρικής Διοίκησης» , αναφέρει .

Προβλήθηκε 1230 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.