Η φτώχεια δεν είναι έγκλημα...Η αδιαφορία είναι

Αρθρογραφία 17 Ιουνίου 2013

«Δεν έχουμε συνθήματα. Έχουμε αιτήματα» έγραφαν τα πλακάτ στην πρώτη πορεία αστέγων που πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας. Οι άστεγοι έφτασαν στην Βουλή όπου κατέθεσαν ψήφισμα διαμαρτυρίας στο γραφείο του Προέδρου της Βουλής, Ευάγγελου Μεϊμαράκη. Στην συνέχεια, κατευθύνθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπου πραγματοποιήθηκε μουσική εκδήλωση.


Η φτώχεια δεν είναι έγκλημαΟι άστεγοι, έγιναν πολλοί και μέρα με τη μέρα γίνονται περισσότεροι. Η Πολιτική Διοίκηση και η Αυτοδιοίκηση τους αγνοεί παντελώς.

Λύσεις υπάρχουν πολλές. Θέληση χρειάζεται, όχι μόνο για την εξάλειψη του φαινομένου της αστεγίας, άλλα και την πρόληψη.


Ένα μικρό παράδειγμα το «Ξενοδοχείο των Φτωχών» ΕΣΤΙΑ ΑΘΗΝΩΝ είναι σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης η τρίτη δομή στέγασης απόρων του Δήμου Αθηναίων δυναμικότητας 60 κλινών, όπου απλά στεγάζουν περίπου 20-25 άπορους γιατί το «κληροδότημα της καταγόμενης από την Κωνσταντινούπολη αρχόντισσας Λένας Παντελίδου (1919-2007)» προορίζονταν για απόρους της τρίτης ηλικίας και οι άστεγοι αυτοί δεν πληρούν τους όρους?φιλοξενίας. Δεν πειράζει βάλτε και άλλους που δεν είναι της τρίτης ηλικίας και αν βρεθούν, "αυτό δεν είναι ευχή, κατάρα είναι" , τότε στα τόσα άδεια κτήρια φτιάξτε και άλλες κλίνες, αγαπητέ Δήμαρχε.

«Ψυχούλες είναι και αυτά. Μου αρέσει να τα ταΐζω. Δεν θέλω να πεινάνε. Είναι και μια συντροφιά». Αν και γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει πείνα, κρύο και μοναξιά, η κυρία της φωτογραφίας βρίσκει λόγους να χαμογελά πού και πού. Μπορεί το φαγητό να είναι λιγοστό, αλλά πάντα περισσεύει κάτι για τους μικρούς της φίλους. Παράλληλα, όμως, περισσεύει και η ευαισθησία, αλλά και η δύναμη ψυχής...

Εμείς θα επανέλθουμε... 

του Τάκη Παπαδόπουλου

Προβλήθηκε 741 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.