Πάντα απέφευγα να βάζω στο στόμα μου τις μεγάλες λέξεις

ξέρεις, αυτές που κουβαλάνε μέσα τους μεγάλα ιδανικά και αξίες

όχι γιατί νιώθω ότι δεν μου αξίζουν

ούτε φοβάμαι να τις ακουμπήσω

να τις σαλιώσω

απλά δεν θέλω να τις κατεβάζω από ψηλά

και να τις πιάνω στα χείλη μου

να τις φτάνω και να τις παίζω

μη κυριαρχήσει η συνήθεια

και χαθεί η αίσθηση του πρωτόγνωρου

γιατί έτσι μπορεί να πάψουμε να κυνηγιόμαστε

να σταματήσω να τεντώνομαι για να τις φτάνω

να πάψουν να μου κρύβονται και να μείνω κοντός

να μην ψηλώσω καθόλου μέχρι να γεράσω

άστες λοιπόν εκεί καλύτερα

να είναι μπροστά κ ψηλά

για να με κάνουν να προχωράω με σηκωμένο βλέμμα

και να έχω σωστή στάση στο σώμα μου

μη καμπουριάσω από τα βάρη

μην φτάσω να νομίζω το πάτωμα για ουρανό

άστες εκεί ψηλά

να έχω και εγώ ένα θεό

 

http://anorthografies.net/archives/author/agathi

 

Προβλήθηκε 594 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.