Συνεργασία: Ομάδα η ηγέτης;

Αρθρογραφία 09 Απριλίου 2014

Το πρώτο που κατάλαβα όταν συνειδητοποίησα την ύπαρξη μου , ήταν πως μπορούσα να δω μόνο από μια πλευρά του κορμιού μου. Μπροστά.

Τότε ήταν που διαπίστωσα αυτό που ονομάζουμε σχέση ανθρώπων. Η ανάγκη να κοιτά κάποιος άλλος εκεί που δεν μπορούν τα δικά σου μάτια.

Μετά παρατήρησα πολλούς ανθρώπους ν? αναζητούν αυτή την κάλυψη, μα έχοντας την απαίτηση να ενεργούν και οι άλλοι όπως οι ίδιοι.

Τους ήθελαν να έχουν την ίδια σκέψη μ? αυτούς, την ίδια πρακτική τακτική , με αποτέλεσμα να έχουν την πλάτη τους όλη την ώρα ακάλυπτη.

Άβολα πλάσματα οι άνθρωποι και μονόχνοτοι.

Ενώ γνωρίζουν την ανάγκη τους δεν κατανοούν την ανάγκη του άλλου.

Ακούς για συνεργασίες , μα τα χνότα διαφορετικά. Χωρίς να καταφέρνουμε το ποθητό αποτέλεσμα κι αναρωτιόμαστε. Μ? ένα γιατί ως παράπονο, φεύγουμε και με την αίσθηση της μοναξιάς.

Πάμε στο σχολείο και λέμε πως μαθαίνουμε γράμματα.

Μεγαλώνουμε αναζητώντας κάτι που ποτέ δεν μας δίδαξαν το πρόσωπό του.

Και μαθαίνουμε γράμματα επαινώντας μας σαν μονάδες , ξεχωρίζοντας το έναν από τον άλλον όπως είναι προγραμματισμένο.

Σαν μονάδες μας έχουν αριθμήσει και σαν μονάδες μας έχουν δώσει τρανά ονόματα . Μα σαν ομάδες ποτέ δεν μας θέλουν.

Κι αν έχουν κάποια μορφή ομάδας στο μυαλό τους, μόνο για τ? όνομα.

Δεν είναι για να υπολογίσουν το ομαδικό αποτέλεσμα , μα για να ξεχωρίσει η μονάδα μέσα από την ομάδα και να την παινέψουν.

Ακούς για συνεργασίες , μα πάντα περιμένουν την μονάδα να ξεχωρίσει.

Ποτέ δεν θα υπάρχει ομάδα , επειδή ποτέ δεν βαθμολογήθηκε η ομάδα πραγματικά σαν ομάδα , παρά μόνο ο αρχηγός ή ο ηγέτης της ομάδας.

Πάντα πρέπει να υπάρχει ο ηγέτης. Έτσι θα μάθουμε όλοι στα σχολεία, μα ποτέ δεν θα μας διδάξουν, ότι δε θα υπήρχε ηγέτης αν δεν υπήρχε ομάδα.

Πάντα θ? απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα της επιδίωξης κι απ? αυτό το αποτέλεσμα, θα μαθαίνουμε τελικά την πραγματική επιδίωξη της διδασκαλίας που λάβαμε.

Όλα αυτά θα ήταν απλά αν το θέμα συνεργασίας ήταν κάτι προαιρετικό, όταν όμως είναι θέμα άμεσης ανάγκης, τι κάνουμε;

Αυτό το ερώτημα ίσως φέρει στην σκέψη μας την μέθοδο διδασκαλία της κολύμβησης?

Εάν η προσέγγιση της θάλασσας γίνει από μια παραλία, κάνει το θέμα πιο εύκολο επειδή έχει την δυνατότητα να επιστρέψεις στο στέρεο έδαφος ανά πάσα στιγμή.

Εάν αυτό συμβεί μεσοπέλαγα, υπάρχει ο κίνδυνος του πνιγμού άμεσα , εάν δεν γνωρίζει πέντε βασικά της κολύμβησης.

Να μην καταπιείς νερό, να παραμείνεις ήρεμος, να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου ότι θα τα καταφέρει και να επιπλεύσεις με όσο λιγότερη κατανάλωση δυνάμεων, κρατώντας αποθεματικό.

Θα μπορούσα τώρα να γράψω πως υπάρχει τελικά ναυάγιο.

Πως πρέπει να κολυμπήσουμε για να μην πνιγούμε.

Πως το κολύμπι είναι η ανάγκη συνεργασιών.

Πως ποτέ δεν μας δίδαξαν τον σωστό τρόπο και πως εάν δεν συνεργαστούμε , πνιγόμαστε.

Μην υποθέσετε πως ο καπετάνιος θα εγκαταλείψει τελευταίος το καράβι.

Το έχει εγκαταλείψει από καιρό και η απόδειξη είναι ότι κατευθύνει το καράβι στα βράχια, χωρίς να υπολογίζει τον πνιγμό μας.

Θα μου πείτε ορισμένοι πως ίσως κάνω λάθος και θα σας προτείνω να θυμηθείτε συγκρίνοντας το χθες με το σήμερα προσπαθώντας παράλληλα να φανταστείτε το αύριο.

Εάν υπάρχει έστω και μια μικρή αλήθεια σε όλο αυτό που διαβάσατε, μας επιτρέπει μόνο μια λύση, την συνεργασία του ενός με τον άλλον.

Η τελευταία μας ελπίδα , δεν είναι να πιαστούμε από τα μαλλιά μας, αλλά να κολυμπήσουμε ?!!!

100 Χαράλαμπος Μπάστας