Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης

Τα τελευταία Χριστούγεννα είναι πιθανό ότι θα περάσουν εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας στα σπίτια τους.

Τα πιο ακραία, τα πιο ανελέητα ηθικά και κοινωνικά νομοσχέδια, απότοκα των δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει οι υπάλληλοι κυβερνήτες μας, ψηφίσθηκαν το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013 (μία ακόμη μαύρη ημέρα για την Ελλάδα), από 152 υφισταμένους των υπαλλήλων που προαναφέρθηκαν.

Τους σέρβιραν τις σάρκες μας, κι εκείνοι πλαταγίζοντας τ? αχόρταγα χείλη τους, γεύτηκαν τον καρπό των ανεκδιήγητων «σκληρών» τους διαπραγματεύσεων, κι ως άλλοι ? γενόσημοι Σαμψών αναφώνησαν ? «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

ΝΑΙ, « ? των αλλοφύλων». Γιατί κανείς Έλληνας, κανείς πατριώτης, κανείς βουλευτής που έχει ορκισθεί να υπηρετεί το Σύνταγμα της Ελλάδας, δεν θα τολμούσε να σκεφθεί καν, πως με την ψήφο του θα έστελνε τους συμπολίτες του στο πεζοδρόμιο της ανέχειας και της παντελούς εξαθλίωσης.

Οι μήτρες των λιάπηδων και των τσοχατζόπουλων που εκπροσωπείτε, αποτελούν πλέον τα πιο στείρα όργανα δημιουργίας πολιτικής σκέψης και πρακτικής, που έχουν υπάρξει ποτέ σε αυτή τη χώρα.

Τα δύο αυτά νομοσχέδια κύριοι, αυτό για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων, που ουσιαστικά αποτελεί νέο φορολογικό νομοσχέδιο, εφόσον από τα 55 άρθρα του μόνο τα 13 αφορούν τον προαναφερόμενο φόρο, κι εκείνο για την απελευθέρωση (και όχι προστασία) των πλειστηριασμών της πρώτης και κύριας κατοικίας των Ελλήνων, να είστε σίγουροι ότι θα αποτελέσουν τα δύο τελευταία καρφιά, στο φέρετρο της παραπαίουσας κυβέρνησής σας.

 

από: http://kostasxan.blogspot.gr/

Προβλήθηκε 715 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.