Όλοι χωρούν κάτω απ την ίδια στέγη (του Δημήτρη Παρρά)

Αρθρογραφία 21 Φεβρουαρίου 2017

Τελικά, αποδείχτηκε πως η βασιλόπιτα της Δημτο της ΝΔ Ηλιούπολης, τους χώρεσε όλους κάτω απ την ίδια στέγη.

Περίτρανα αποδείχτηκε πως ο πολιτικός πολιτισμός ανάμεσα σε συναγωνιστές είναι ουσιαστικός γιατί όλοι ξεκινάνε απ την ίδια ιδεολογική βάση.

Όσο και να διαφωνούν στο θέμα του επικεφαλής της δημοτικής παράταξης που ενωτικά μπορεί να διεκδικήσει το Μάιο του 2019 το δημαρχιακό θώκο, απέδειξαν ότι μπορούν να συνυπάρχουν.

Επανέρχομαι λοιπόν με μια πρόταση.

Να κατεβάσουν ταμπελλες, Να συνασπισθούν στο δημοτικό συμβούλιο, να επιλέξουν έναν αρχηγό που θα οδηγήσει την παράταξη της κεντροδεξιάς σε συνέδριο κι εκεί, όταν η Νέα Δημοκρατία, ξεκινήσει τις διαδικασίες, να αναδειχτεί το πρόσωπο που θα επαναλάβει την επιτυχία του 2006.

Άλλωστε για πρώτη φορά στο προηγούμενο δημοτικό συμβούλιο ακούστηκαν από συμβούλους της δικής μας ιδεολογικής παράταξης λέξεις απαγορευμένες, όπως ΣΔΙΤ, όπως φιλελεύθερη ιδεολογία.

Τελικά όλοι μπορούμε να συνυπαρξουμε κάτω απ τη στέγη της κεντροδεξιάς, τώρα που ο σύντροφος Βασίλης ανοίγεται και αγκαλιάζει πρώην συντρόφους. Τώρα που ο Νίκος Φίλης αγκαλιάζει τη Φώφη κοκ.

Πάρτε το χαμπάρι μόνο ενωμένοι απαλλασομεθα απα την ιδεολογική σύγχυση του κουμμουνιστοσπουδαγμένου Βασίλη που επιβάλλει για να αλιεύει αγαθοβιοληδες δεξιούς προκειμένου να ενισχύσει το κομματικό του προφίλ σε ένα ανύπαρκτο ΠΑΣΟΚ.  

Δημήτρης Παρράς

Προβλήθηκε 1249 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.