ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Τα παιδιά μπορεί να μην συνειδητοποιούν και να καταλαβαίνουν όλα όσα ζουν, ξέρουν όμως ένα πράγμα:
Ότι θέλουν να παίξουν και να χαρούν.
Η παιδική ηλικία. Γεμάτη αισιοδοξία, κουράγιο και ελπίδα.
Πατήστε φωτογραφία (Πηγή: epoca libera)
Πόσο πιο συμβολικό θα μπορούσε να είναι αυτό που κατέγραψε η κάμερα προχτές στο Ελληνικό;
m.lifo.gr
Ένα κείμενο με την βοήθεια του https://chatgpt.com/
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια παγωμένη στέπα, η πονηρή Αλεπού τριγυρνούσε νηστική. Κι όπως περπατούσε, βλέπει τον Λύκο να κάθεται δίπλα σε μια τρύπα στον πάγο.
«Γεννήθηκα στη Σμύρνη, πολύ κοντά στη Μητρόπολη της Αγίας Φωτεινής με το τεράστιο καμπαναριό. Στο δυο μου χρόνια -ο αδελφός μου ήταν πέντε- πέθανε η μάνα μας. Όμορφη και γλυκιά όσο καμία.
Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου
Τα γηρατειά έρχονται ήσυχα, σαν ομίχλη.
Πόντος. Ένας τόπος ευλογημένος με φυσική ομορφιά και εξέχουσα θέση στο γεωγραφικό χάρτη. Μια γη που χέρια ελληνικά έκαναν σημείο αναφοράς για αιώνες.
Ήταν σαν σήμερα, 15 χρόνια πριν, όταν τρεις άνθρωποι κι ένα αγέννητο παιδί έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα. Νεκροί σε ένα υποκατάστημα τράπεζας της Marfin στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.
