Του Στάθη (www.topontiki.gr)
Θέλω ένα τανκ που δεν σκοτώνει παιδάκια.
Έχουμε.
Τι άλλο θέλετε;
Μορφωμένους τόκους με αίσθημα καθήκοντος.
Μαύρους ή άσπρους;
Δεν έχει σημασία το χρώμα, αρκεί να πιάνουν ποντίκια.
Η κίνηση στον Ναό ήταν ζωηρή από πρωίας. Το χρηματιστήριο πήγαινε πολύ καλά, τυφλοί ανέβλεπαν και παραλυτικοί ρίχνονταν στο Δέκαθλο.
Την ημέραν εκείνη Ισραηλινοί μπούκαραν στα σώματα των Παλαιστινίων και σκότωσαν δεκεπτά.
Η πρέζα, οι σωματέμπορες, τα Δικαστήρια, οι διεθνείς συνθήκες, οι ισοτιμίες, τα θέατρα, οι διακονιάρηδες στα φανάρια, όλα ήταν στη θέση τους, όλα δούλευαν ρολόι.
Ο θάνατος ερχόταν, έπαιρνε, έφευγε ̶ πήρε και τον Λάζαρο. Ο Θεάνθρωπος έφερε τον Λάζαρο πίσω.
Η τάξη των πραγμάτων ταράχθηκε και διαταράχθηκε. Την τελευταία στιγμή επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι.
Το πράγμα δεν συνέβη ποτέ, είπαν, δεν θα γραφεί λέξη στον Τύπο, αντιθέτως εγράφησαν τα Ευαγγέλια, τα γνωστά και τα Απόκρυφα.
Ακολούθησαν χίλιοι εκατόν τριάντα τέσσερεις πόλεμοι.
Σε όλους ο Λάζαρος πήγαινε στρατιώτης, γυναίκα, άμαχος, παιδάκι, άλογο, πρόσφυγας και σκύλος, σε όλους ο Λάζαρος κατέβαινε στον Άδη και ύστερα ο Ναζωραίος τον γυρνούσε πίσω στο φως.
Την τελευταία μέρα ο Ναζωραίος πλύθηκε, χτενίσθηκε, μυρώθηκε, οπλίσθηκε και πήγε στη θέση του Λάζαρου.
Αύριο, ξημερώνει Μεγάλη Τετάρτη…
email: stathispontiki@gmail.com
