Του Στάθη (www.topontiki.gr)

Όταν ένας πρωθυπουργός (ποιος άλλος; ο Τσίπρας) μιλάει για «διαχείριση των συνόρων», τότε κάτι πολύ χαβαλεδιάρικο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Όταν επίσης ο ίδιος (δηλαδή ο Τσίπρας) δηλώνει ότι έχει «μια ευρύτερη ενόραση για την Ευρώπη», σημαίνει ότι πού και πού βλέπει τον Θεό.

Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι από 1ης Ιανουαρίου θα έχουμε καλύτερους μισθούς! Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και είναι Συριζαίος.

Αν πάλι δεν ανασταλεί ο νόμος Κατρούγκαλου και εν τέλει περικοπούν οι συντάξεις, ο Κυριάκος είναι μουσολινικός και μελανοχίτων. Κι αν καταλαβαίνετε τι γράφω, σημειώστε ότι ο κ. Νίκος Παπανδρέου θα είναι κατά πάσαν πιθανότητα υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛΛ σε μια στιγμή κρίσιμη για την ανθρωπότητα, καθώς, όπως καταγγέλλει Ρωσίδα στάρλετ «ο Πούτιν προσπαθεί να τη δηλητηριάσει με ποντικοφάρμακο» (συναγερμός στην MI6), ενώ όπως επίσης καταγγέλλει άλλη (πορνo)στάρλετ στις ΗΠΑ, «φιστίκι» ο έρμος ο Τράμπ. Κατόπιν τούτων είναι βέβαιον ότι ο Άσσαντ θα ρίξει χημικά στο Ιντλίμπ (πάντα τα χημικά τα ρίχνουν οι κακοί).

***
Φοβάμαι ότι αν συνεχίσω να παραδοξολογώ (;) θα σας μελαγχολήσω – είναι που είναι μελαγχολικός ο Σεπτέμβρης. Συνήθως τέτοια εποχή μαζεύονται τα αγάλματα στον κήπο, φέτος αντί αυτών πέτυχα φίλο γείτονα από τη διπλανή πολυκατοικία να ταΐζει τα γατάκια.

«Μπαίνεις στα έξοδα» του κάνω «Άσε, τώρα πια δεν μπορώ να μαζεύω λεφτά, για να μου τα φάνε στην επόμενη κρίση», μου απαντάει.

Ο φίλος μου έχει φτωχύνει αλλά δεν κόβει δύο πράγματα, την εφημερίδα και το θέατρο. Κρατούσε τα «Νέα» διπλωμένα στη σελίδα με το πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης για φέτος τον χειμώνα. «Φίλοι μου», μού λέει. «Γνωρίζεις ηθοποιούς απ’ το Θέατρο Τέχνης;», τον ρωτάω. «Κανέναν, αλλά βλέπω όλα τα έργα τους. Φίλοι μου».

Πήγε να γλυκάνει η ψυχή μου, αλλά το πόστο μου είναι ως εκ της φύσεώς του καταραμένο: άκουσα τον Τσακαλώτο να καγχάζει ότι «αυτοί οι άνθρωποι – οι παλαιοί συνταξιούχοι – θα τεθούν εκτός ασφαλιστικού συστήματος με φυσικό τρόπο».

Τότε, με βουητό παραμέρισαν οι φυλλωσιές κι από μέσα βγήκε το άγαλμα του Κυναίγειρου, άρπαξε με τα δόντια τον Τσακαλώτο απ’ τον λαιμό, βογγούσε το άγαλμα, γελούσε χιχιριστί ο Τσακαλώτος, στο μεταξύ, χορτάτα πλέον τα γατάκια την έκαναν για πιο ασφαλή λιμέρια (δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται με τους ανθρώπους), ενώ ο φίλος μου δίπλωνε προσεκτικά το σακουλάκι με το φαγάκι που δεν τους έδωσε σήμερα και θα τους δώσει αύριο – «έχει ο θεός» χαμογέλασε ευχαριστημένος ο ταΐζων τα στρουθία και αποχαιρετισθήκαμε με μια ήρεμη «καληνύχτα».

Αυτές οι «καληνύχτες» που λέμε μεταξύ μας είναι μεγάλη υπόθεση.

Έβαλα το κλειδί στην πόρτα μου. Αν ο Κυναίγειρος ξέσκιζε τον Τσακαλώτο, ήσυχα απ’ τη βεράντα μου τα λουλούδια θα παρακολουθούσαν κι απόψε την τροχιά του φεγγαριού στον ουρανό …

email: [email protected]