Κάπου στο βάθος της χώρας οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Ησυχία, κοιμόμαστε...

Τι θα γίνει ωρέ παλικάρια μ’ αυτόν τον Τσίπρα; Θα σταθεροποιηθεί επιτέλους σε μία μόνη μορφή και ουσία για να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε ή θα μεταλλάσσεται διαρκώς σαν ιός που τον κυνηγούν τα αντιβιοτικά; Αγωνιά κι αυτή η άτιμη η ιστορία πως θα τον μνημονεύσει κάποτε...

Με τον καιρό πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που υπερασπίστηκε για τελευταία φορά τη γιορτή. Όταν προσπαθείς να μετρήσεις τα χρόνια, τα χρόνια γίνονται αμέτρητα.

Την πρώτη χρονιά που το Πολυτεχνείο έγινε επίσημη γιορτή στα σχολεία μου σηκώθηκε η τρίχα και αντέδρασα. Όπως αντέδρασε και καθένας που είχε συνείδηση του σκυλέματος, της διαστρέβλωσης και της κρατικής γελοιοποίησης που επρόκειτο να γίνει σε μια εξέγερση δημοκρατική, αντιχουντική, φοιτητική, νεολαιϊστικη, υπερκομματική, ακαθοδήγητη.

Η πρόσφατη «συμφωνία» - ή όπως αλλιώς τη λένε τώρα τα μέρη, που συμμετείχαν στις σχετικές συζητήσεις – ανάμεσα στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, κατέδειξε για μία ακόμη φορά το κυνικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ.

Διορίστηκε γενική γραμματέας Διαχείρισης Κοινοτικών και Άλλων Πόρων του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Μερικοί παλιοί νεοδημοκράτες μου θυμίζουν τους δημοσίους υπαλλήλους όταν ακούνε για αξιολόγηση. Είναι όλοι τους υπέρ της αξιολόγησης γενικώς, αλλά διαφωνούν πάντα με οποιοδήποτε μοντέλο αξιολόγησης γίνει απόπειρα να εφαρμοστεί...

Τα συνθήματα στις πύλες του πολυτεχνείου ΕΞΩ οι ΗΠΑ, ΕΞΩ το ΝΑΤΟ επιχείρησαν πολλοί να τα σβήσουν κάνοντας λοβοτομή στην λαϊκή μνήμη.