Ένα μεγάλο έργο (του Γιώργου Μπαλτά)

Αρθρογραφία 18 Μαρτίου 2019

Πολύς λόγος γίνεται για «μεγάλα έργα» για τα οποία κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι γεννημένοι «προς τούτοις» !

Προχθές περπατούσα μπροστά στην είσοδο του 5ου Λυκείου , στο παράδρομο της Βουλιαγμένης στον αριθμό 521

Στο κάδο απορριμμάτων για τα σκουπίδια του σχολείου ένθεν και ένθεν αντικρίζεις, μέρες τώρα, σωρούς οικοδομικών υλικών, μπάζα που έχει αφήσει εκεί κάποιος αγαπητός μας συμπολίτης .

Αν πρόκειται για μπάζα από επισκευή του σχολείου, το ερώτημα που μπαίνει είναι αν ο εργολάβος του Δημοτικού έργου στο σχολικό συγκρότημα , έχει ευθύνη για την σωστή αποκομιδή των μπάζων! Γιατί ένα τόσο μεγάλο όγκο μπάζων τον μετέφερε στο χώρο των σκουπιδιών;

Αν δεν πρόκειται για Δημοτικό έργο , τότε κάποιος ασυνείδητος συμπολίτης μετέφερε τα μπάζα από το σπίτι τους και τα εναπόθεσε στο Δημόσιο χώρο προκειμένου το κόστος να επιβαρύνει τους συνδημότες!

Ο Δήμος μας όμως επιβαρύνεται με ένα κόστος 500.000 Ευρώ ετησίως για την ύπαρξη της Δημοτικής Αστυνομίας συνεπικουρούμενης και από το κόστος της κανονικής αστυνομίας!

Τώρα, προεκλογικά, γίνεται λόγος για μεγάλα έργα!

Ποιο είναι πιο μεγάλο έργο;

Το ΜΕΤΡΟ και η σήραγγα που θα γίνουν το 2050 και βάλε και αν γίνουν, ή η αδυναμία του Δήμου να αστυνομεύσει σωστά πληρώνοντας ένα κόστος τουλάχιστον 500.000 Ευρώ το χρόνο;

Κάθε μέρα περνάνε μπροστά από αυτή την εικόνα εκατοντάδες μαθητές που αύριο θα γίνουν πολίτες;

Έχει ενδιαφέρον για την αγωγή των παιδιών αυτή η εικόνα όπως αυτή απεικονίζεται στη φωτογραφία;

Γιώργος Μπαλτάς

Ηλιούπολη 18.3 2019
 

Προβλήθηκε 693 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.