Aπό συσσωρευμένη οργή με όσα γίνονται

Αρθρογραφία 09 Οκτωβρίου 2014

 

Λες:

-Δεν με αφορά αν το διπλανό παιδί δεν έχει δυνατότητα να πάει στο ποδόσφαιρο, ας φρόντιζαν οι γονείς του να δουλέψουν όπως κι εγώ και να τα καταφέρουν .

 

-Δεν με αφορά που ο γέρος θα μείνει στον δρόμο, ας φρόντιζε να κολάει ένσημα.

 

-Δεν με αφορά που τους έκλεψαν τα σκυλιά, ας μην ασχολούνται με τα κοπρόσκυλα, να κοιτάξουν να βοηθήσουν κανέναν άνθρωπο .

 

-Δεν με αφορά που όλη η ελλάδα ζει από καθαρή σύμπτωση και με μέσον ο καθένας, κάνει τα κουμάντα του, σε κάθε τομέα , εγώ βολεύτηκα και κόπιασα γι'αυτό,  ας πρόσεχαν όσοι δεν έχουν άκρες.

 

-Δεν με αφορά που ο κατώτατος μισθός είναι 300 ευρώ , εγώ πήρα πτυχία και ξεπουλήθηκε η οικογένειά μου, για να σπουδάσω, το μισθό μου τον αξίζω .


-Έτσι λοιπόν, ούτε μένα με αφορά, αν αύριο σε διώξουν από την πολυεθνική που δουλεύεις σα σκλαβάκι και χάσεις το σπίτι σου ή γίνει άρση του ασύλου του οίκου σου και μπουκάρουν να σε μαζέψουν για όσα χρωστάς, αφού πίστεψες πως οι πισίνες φτιάχνονται δίχως να πουλήσεις την ψυχή σου, αν είχες ποτέ.

 

Ακόμα κι αν δεν έχεις, είμαι σίγουρη πως ελπίζεις να αποκτήσεις, πάντως δε θα περάσεις πάνω το πτώμα μου, θα είμαι όρθια ώσπου να πεθάνω και να εύχεσαι μη με προσλάβουν ως νοσοκόμα, όταν θα ρθεις στο ιδιωτικό νοσοκομείο που θα δουλευω γιατί έχω βαρύ χέρι .

 

μία οργισμένη.

 

Προβλήθηκε 615 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.