Μια πολύ μικρή ιστορία που έγραψε ο Άντον Τσέχωφ για την επίδραση της «τύχης» στις ζωές των ανθρώπων!
•• Σαράντα χρόνια πριν, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών, βρήκα στο δρόμο μου σε ένα σημείωμα δέκα ρούβλια· από εκείνη την ημέρα, δεν σήκωσα ποτέ το πρόσωπό μου από το χώμα, και μπορώ να μετρήσω το βάρος της ζωής μου, και να το καταγράψω όπως κάνουν οι ιδιοκτήτες εκατομμυρίων.. Οπότε τα μετράω κάπως έτσι:
Τίποτα το παράξενο σε αυτό. Να βασίζεσαι μόνο στην τύχη και να περιμένεις να πάθεις εγκεφαλικό. Ο άνθρωπος κληρονομεί μόνο αυτή τη δίκαιη κληρονομιά: Στραβή πλάτη, μίζερη ζωή!
φωτογραφία: Ο τυφλός ζητιάνος και το αγόρι του Πάμπλο Πικάσο
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια παγωμένη στέπα, η πονηρή Αλεπού τριγυρνούσε νηστική. Κι όπως περπατούσε, βλέπει τον Λύκο να κάθεται δίπλα σε μια τρύπα στον πάγο.
«Γεννήθηκα στη Σμύρνη, πολύ κοντά στη Μητρόπολη της Αγίας Φωτεινής με το τεράστιο καμπαναριό. Στο δυο μου χρόνια -ο αδελφός μου ήταν πέντε- πέθανε η μάνα μας. Όμορφη και γλυκιά όσο καμία.
Ήταν σαν σήμερα, 15 χρόνια πριν, όταν τρεις άνθρωποι κι ένα αγέννητο παιδί έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα. Νεκροί σε ένα υποκατάστημα τράπεζας της Marfin στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.