Ελάχιστες οι ειδήσεις που φτάνουν αυτές τις τελευταίες ημέρες στο πολιτιστικό ρεπορτάζ και αυτές στην πλειονότητά τους αφορούν ματαιώσεις και αναβολές παραστάσεων. Από τους πρώτους που προστέθηκαν σ' αυτόν τον θλιβερό στροβιλισμό είναι, φευ, δημόσιοι πολιτιστικοί οργανισμοί, καλοπληρωμένοι στο παρελθόν και με ηγεμονική θέση στη σκακιέρα του εγχώριου πολιτιστικού γίγνεσθαι. Το Μέγαρο Μουσικής και το Φεστιβάλ Αθηνών ήδη ματαίωσαν προγραμματισμένες παραστάσεις τους και άλλες τις ανέβαλαν για καλύτερες ημέρες. Στον κατάλογο ήρθε να προστεθεί χθες και η Λυρική Σκηνή στέλνοντας την "Κάρμεν"... να αναζητήσει αλλού την ελευθερία της.

Την ίδια ώρα, μια κοινωνία ολόκληρη που πένεται, λαβώνεται, αλλά στέκεται όρθια και αποφασισμένη, δεν διανοείται να ματαιώσει την αξιοπρέπειά της ούτε να την αναβάλει για καλύτερες μέρες κι ας στέκεται κάτω από τον ντάλα ήλιο να λάβει το μισερό εξηντάευρο από τα ΑΤΜ των τραπεζών.

Δεν θέλω να ξαναθυμηθώ τι φώναξε ο Λένιν στον Λουνατσάρσκι μια από τις πιο κρίσιμες ώρες της επανάστασης των μπολσεβίκων. Ας το θυμηθώ όμως κι ας σπεύσουν κάποιοι να το χαρακτηρίσουν λαϊκιστικό ή στην καλύτερη περίπτωση γραφικό. "Δώσε εντολή αύριο να ανοίξουν τα Μπολσόι. Τώρα μας χρειάζεται η μεγάλη τέχνη". Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Λένιν είχε μαύρα μεσάνυχτα από τέχνη. Τουναντίον, στη δική μας κρίσιμη ώρα, τώρα που όλοι χρειαζόμαστε το παρηγορητικό χέρι της τέχνης πάνω στους ώμους μας, περισπούδαστοι και εξόχως κανακεμένοι από ΜΜΕ και πολιτικές ηγεσίες καλλιτεχνικοί διευθυντές και πρόεδροι δημόσιων οργανισμών, αυθεντίες περί των αισθητικών ζητημάτων και άλλων τινών, σπεύδουν να αμπαρώσουν την ανάγκη μας στη λίστα των προϋπολογισθέντων ή και απωλεσθεισών εισπράξεων. Κανείς τους δε σκέφτηκε τους ανθρώπους. Δεν αναλογίστηκε ότι μπορεί τώρα να έχουν την ανάγκη από ένα τραγούδι, μια όπερα, μια συναυλία, μια παράσταση, ένα στίχο. Δε στοχάστηκε ότι μπορεί τώρα να χρειάζεται αυτή η ανάγκη της κοινωνίας ακόμα κι αν δεν υπάρχει, να εφευρεθεί. Θυμίζουν τη θλιβερή φιγούρα του Σκρουτζ, που στις κόρες των ματιών του αντί για το χρώμα της ζωής και το καθρέφτισμα του προσώπου του συνανθρώπου έχει ζωγραφισμένο το σήμα του χρήματος!

Τι θα κόστιζε δηλαδή μια δωρεάν παράσταση τούτη την ώρα; Τι θα κόστιζε μια συναυλία στους δρόμους, σε πλατείες ή στο μετρό; Ανακούφιση σε βλέμματα ανθρώπων θα ανέσυρε.

Κάποιοι από τους αξιότιμους διευθυντές και προέδρους αυτών των ίδιων δημόσιων πολιτιστικών οργανισμών, στο παρελθόν και σε πιο ασφαλείς καιρούς, τότε που κόπτονταν τάχα μου για την κοινωνία, έκαναν παραστάσεις στους δρόμους, τις πλατείες και τα λιμάνια, και μάζευαν φλας, δημοσιεύματα και έξωθεν καλή μαρτυρία. Τώρα που οι αντοχές μας κρίνονται στο νήμα, αμπαρώνουν όσες από τις πόρτες των οργανισμών που προΐστανται δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα έσοδα. Ξεχνώντας ότι τους οργανισμούς στους οποίους προΐστανται, αλλά και τους δικούς τους μισθούς, αυτοί που ξεροσταλιάζουν στα ΑΤΜ, χρηματοδοτούν. Πόσο ανέμπνευστο!

Η κοινωνία ωστόσο όλα αυτά τα συλλέγει σιωπηλά και τα καταχωρεί με τάξη στο τεφτέρι της αξιοπρέπειας. Ταυτοχρόνως επικυρώνει τα Ναι και τα Όχι του τελευταίου διαστήματος, ασφαλίζοντάς τα στο μπαούλο με τα τιμαλφή ή τα άχρηστα, αντιστοίχως.

Πόλυ Κρημνιώτη (από η ΑΥΓΗ)