Αυτός λοιπόν  και ο λόγος  που αποφασίζουμε κάποιοι?.. ρομαντικοί ,αισιόδοξοι ,ρεαλιστές, βάλτε εσείς τον τίτλο να βρισκόμαστε πίσω απ τα παιδιά αλλά και να περπατάμε δίπλα τους ?συνοδοιπόροι τους.

Βλέπετε η παράδοση της Ελληνικής οικογένειας (όσο και χρονών να είναι τα παιδιά της) είναι μια σταθερή αξία  και μας κάνει περήφανους?. και με κάνει ευτυχισμένη?.

Γιατί  το εισιτήριο να ταξιδεύουν οι σκέψεις τους εμείς οι γονείς απ τη μία και οι εκπαιδευτικοί απ τη άλλη το προσφέρουμε βοηθώντας τα να κατανοήσουν  ότι ο κόσμος  η κοινωνία δεν καταστρέφετε από αυτούς που κάνουν ΚΑΚΟ αλλά από αυτούς που παρακολουθούν χωρίς να κάνουν ΤΙΠΟΤΑ 

Όσο περισσότερο αισθάνεται ένα παιδί πως το εκτιμούν, τόσο σημαντικότερες θα είναι οι αξίες του στο μέλλον.

Υπάρχουν καράβια που ταξιδεύουν για μια ζωή, με επιβάτες όλους εμάς. Κάποια έχουν προορισμό και κάποια δημιουργούν απλά ένα διάλειμμα στη μοναξιά μας. Θα ήταν μαγικό να μπορούσε το μυαλό να συγκρατήσει κάθε τοπίο αυτής της διαδρομής, αλλά συνήθως θυμάται τα πρόσωπα που προσπάθησαν να σταματήσουν το καράβι και να μας κάνουν ν'αγγίξουμε από κοντά τη ζωή, σαν πρωταγωνιστές της..."

Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχουν δύο μέρες του χρόνου που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα?..η μία είναι το ΧΘΕΣ  η άλλη το ΑΥΡΙΟ