Κάποιοι μάχονται, εθελοντικά ή επιτεταγμένοι, ως κυματοθραύστες, με όσα ξέρουν και όσα υλικά έχουν, να αναχαιτίσουν τα πλήγματα του Κοβιντιώνος. Τα πλήγματα του ίδιου του Κοβίντιου και συνέπειες από την «αντίδρασή μας» στα πλήγματά του: νοσήματα διαχειρίσιμα ή ιάσιμα, «παραγκωνισμένα» και ανεμπόδιστα στη φονική τους ικανότητα -είναι αναπόφευκτο;
Χριστέ μου, τα συνήθισα όλα! Μάσκες, προσωπίδες, αντισηπτικά, αγκωνιές αντί χειραψίες· πιο δύσκολο ήταν με τις αποστάσεις, αλλά αυτές είναι και άλλοθι ατράνταχτο, κάποιες φορές -«Δε σου δίνω το χέρι / Δε θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου».
Δε μπορώ να πιστέψω πως η επίθεση που δέχεσαι αποτελεί προϊόν επίγνωσης.
Η κατάκοιτη μεσήλικη φωνάζει τον γιατρό που βγαίνει από τον τετράκλινο θάλαμο
Παίρνει το πιάτο γεμάτο από το πασχαλινό τραπέζι και το πηγαίνει στο απέναντι σπίτι. Στο γειτονόπουλο με την ασαφή ψύχωση, ολομόναχο και σήμερα. Παιδί φτωχού και αλκοολικού πατέρα τότε με την ταράτσα του μονώροφου σπιτιού, περασιά στον δρόμο.
(Στον Αλέκο Αρδαβάνη). Άνοιξη λέγεται όταν πιστεύεις. Εγώ δεν μίλησα για λήθη, μίλησα μόνο για την αλήθεια...
Ένα έντονο κάψιμο χαμηλά και τα ούρα κατακόκκινα -σε κάποια brasserie του Quartier Latin. Πανικός και καταφυγή το άλλο πρωί στο υπερηχογραφικό εργαστήριο του Hôpital St Louis όπου εργαζόμουν.
Καθόταν σκυφτός σε μια καρέκλα έξω από τον θάλαμο. Ανάσαινε ήσυχα χωρίς να μιλάει. Δυο ώρες πριν χαροπάλευε από τον βήχα που του ʽπαιρνε την ανάσα. Ο βήχας κόπασε μετά την επίθεση των γιατρών ή γιατί κουράστηκε κι αυτός να τυραννάει -τι σημασία έχει πώς;
-Δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχουν νόμοι, δεν εφαρμόζονται οι νόμοι… ενώ στην Αμερική, στην Ευρώπη, την Αυστραλία και άλλες χώρες (Αγγλοσαξονικές πάντα όχι βέβαια Ασία, Κίνα, Ρωσία κλπ)
Τι λοιπόν διαχωρίζει έναν αριστερό από έναν δεξιό, μετά την ηλικία της πρωταρχικής ιστορικής παρανόησης ότι «ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος ή χειρότερος»; Ότι «μια πιο δίκαιη κοινωνία των ανθρώπων είναι εφικτή»;
Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2018 στις 19:00' - Στοά του Βιβλίου Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου, Αρσάκειο Μέγαρο
Το κομμάτιασε το κρις-κράφτ που γύρισε να το μαζέψει όταν έπεσε στη θάλασσα από τη «μπανάνα”.
Έλεγα χτες για κάποιον πατέρα, πνιγμένο στα γραμμάτια. Πενήντα χρόνια πριν στο λαμπερό πολυκατάστημα Χριστούγεννα.
Η ματιά του ογκολόγου για τη γιορτή της μητέρας ... ελάχιστη τιμή για τους γονείς που αντιμετωπίζουν την πιο σκληρή δοκιμασία.
Eκδήλωση αφιερωμένη στην ποίηση, με αφορμή την έκδοση, από τις Εκδόσεις «ΘΕΜΕΛΙΟ» , της ποιητικής συλλογής του Αντώνη Ρουπακιώτη :'''Εγώ δεν είμαι ποιητής ''.
Παρατηρώ, πάντα μουδιασμένος, τους ποικίλους επαίτες στα φανάρια και αναρωτιέμαι: είναι ταυτόσημες, παραπλήσιες ή εντελώς διαφορετικές οι επαιτείες του «χρήστη» για τη δόση του και του μικρού μελαμψού -Ρομά ή Πακιστανού- με τη μάνα ή τον αρχηγό της «συμμορίας» να περιμένει δυο γωνίες πιο πέρα; Βοηθάμε ή επιδεινώνουμε τη θέση του παιδιού αυτού δίνοντάς του ένα κέρμα;
Ο άνεργος με το μικρό όνομα Λαμπράκης. Η βεβαίωση του γιατρού ανοίγει τον δρόμο της πρόσληψης στη «λαϊκή».
Παίρνει το πιάτο γεμάτο από το πασχαλινό τραπέζι και το πηγαίνει στο απέναντι σπίτι. Στο γειτονόπουλο με την ασαφή ψύχωση, ολομόναχο και σήμερα. Παιδί φτωχού και αλκοολικού πατέρα τότε με την ταράτσα του μονόροφου σπιτιού περασιά στον δρόμο.
Ήταν κάποτε ένας παλιός γιατρός, από εκείνους που χρησιμοποιούσαν πλην των εξετάσεων και τις αισθήσεις τους. Θείος του γράφοντος και πατέρας του ιατρού και συγγραφέα, Αλέξανδρου Αρδαβάνη.
Πρέπει να παραδεχτώ μια ακόμα ανυπαρξία λύσης. Μια γυναίκα με σπαστά Ελληνικά κρατάει ένα βιβλιάριο ΙΚΑ και ένα έγγραφο μιας δημόσιας υπηρεσίας -που αλλάζει στελέχωση, όνομα, αρμοδιότητες και στόχους κάθε δυο τρεις μήνες τα τελευταία χρόνια. Τώρα λέγεται ΚΕΠΑ, νομίζω.
