Κάποιοι νεκροί δεν γίνονται ποτέ τους ήρωες (Γράφει η Νίνα Γεωργιάδου)

Αρθρογραφία 18 Νοεμβρίου 2017

Γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Καποιοι νεκροι δεν γινονται ποτε τους ηρωες.
Δεν θα μαθουν ποτε το λογο που πεθαναν.
Δεν ξερουν καν ότι είναι νεκροι.


Στα πεντε σου βλεπεις τον κοσμο πανυψηλο, από το ένα μετρο που απεχουν τα ματια από την ασφαλτο.

Πανυψηλο αλλα και όχι αδυσωπητο. Ειδικα όχι ένα πρωινο του Νοεμβρη στα πεντε σου.

Ο καιρος εχει τη γλυκα του προχωρημενου φθινοπωρου, δυο βηματα πριν το τελος σου είναι η πλατεια με τα περιστερια και τους αειθαλεις ευκαλυπτους, και, καθως πλησιαζουν Χριστουγεννα, μπορεις να ονειρευεσαι ζαχαρωτα.

Στα πεντε τους οι ανθρωποι δεν εχουν πει ουτε και ακουσει τη λεξη δικτατορια, Μακρονησος, εξοριστοι, φαλαγγα, σφαγειο.

Δεν ξερουν καν τη λεξη καθικι. Λενε γιογιο κι ας είναι η μικρη ζωη τους ηδη περικυκλωμενη από καθικια.

Ένα τετοιο, με τo ονομα, Σπυριδωνας Σταθακης, ιλαρχος στο επαγγελμα, γαζωνε με την περιπολο του την πλατεια με τα περιστερια στου Ζωγραφου, και τους αειθαλεις ευκαλυπτους και τα ονειρα με ζαχαρωτα, των πενταχρονων που δεν ξερουν ακομη τι θα πει καθικια και δικτατορια.

Ετσι εφυγε ο Δημητρης Θεοδωρας πριν προλαβει να δει τον κοσμο ψηλοτερα από το ένα μετρο.

Σκεφτομαι ποσο πανυψηλοι θα φανταζαν στα ματια του, οι ετσι κι αλλιως ψηλοι αειθαλεις ευκαλυπτοι καθως ετρεχε προς τα κει, την ωρα που τον γαζωσαν οι σφαιρες του ιλαρχου.

Περνω απο κει κάθε πρωι. Ακουμπαω σχεδον παντα το χερι στο παγωμενο μαρμαρο του ελαχιστου μνημειου που το πνιγουν τα καφασια του παρακειμενου μαναβικου.
Ακουμπω το χερι, όπως το ακουμπαμε στο μετωπο μικρου παιδιου για να δουμε αν εχει πυρετο.

Ο Δημητρης δεν θα κανει ποτε του πυρετο.

Ουτε και θα γινει ποτε του ηρωας.

Τωρα θα ηταν ενας μεσηλικας αλλα είναι αμετακλητα ένα δολοφονημενο παιδι.

Στο ελαχιστο μνημειο σημερα, 17 Νοεμβρη 2017, μονο 2 τριανταφυλλα, κομμενα από γλαστρα, σε λιγο τσαλακωμενο αλουμινοχαρτο.

Κανενα στεφανι, καμια ανθοδεσμη με γαρυφαλλα.

Εκανα στην ακρη τα καφασια να φανει το οριστικα μικρο κορμακι του Δημητρη.

http://www.alfavita.gr/ 

Προβλήθηκε 957 φορές

Τα πτερόεντα δώρα. Πρωτοχρονιάτικο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Ξένος του κόσμου και της σαρκός κατήλθε την παραμονήν από τα ύψη συστείλας τας πτερύγας, όπως τας κρύπτει θείος άγγελος. Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια, δια να φιλεύση τους κατοίκους της πρωτευούσης. Ήταν ο καλός άγγελος της πόλεως.

Η Σταχομαζώχτρα (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)

Διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που πρωτοδημοσιεύτηκε τα Χριστούγεννα του 1889 στην εφημερίδα «Εφημερίς». Είναι ίσως το δημοφιλέστερο διήγημα του Σκιαθίτη συγγραφέα, καθώς περιλαμβάνεται σταθερά από πολλών χρόνων στα σχολικά βιβλία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Ζούμε σε εποχή θορύβου - μερικά καθαρά λόγια για τα εμβόλια στην παιδιατρική. (Αλέξης Βαβλάς, MD)

Φαντάσου ότι το ανοσοποιητικό του παιδιού σου είναι μια μικρή ομάδα ασφαλείας που περιπολεί αθόρυβα, μέρα-νύχτα. Τα εμβόλια είναι οι πρόβες της: ο τρόπος να γνωρίσει από πριν τους «κακούς» χωρίς να κινδυνεύσει.

''Οι αμαθείς θρασείς'' [ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΙΚΑΚΟΣ)]

Στο αρχείο του Λιαντίνη βρήκα μια τέτοια έκθεση, πέντε σελίδων, με ημερομηνία 30-11-1956. Ήταν σε ταχυδρομικό φάκελο με παραλήπτη τον «Δημήτριον Νικολακάκον, μαθητήν Γυμνασίου». Αποστολέας ήταν η «Επιθεώρησις Σχολείων Λακεδαίμονος».