Σχόλιο του ανεξάρτητου Δημοτικού Συμβούλου Ηλιούπολης κ. Κώστα Σεφτελή για την Δημόσια Περιουσία

Αρθρογραφία 22 Μαϊου 2018

Πόση μικροψυχία μπορεί να κρύβεται μέσα σε 327 λέξεις;

Ο Δήμος Ηλιούπολης και το ελληνικό δημόσιο δικαιώθηκαν πανηγυρικά, οριστικά και αμετάκλητα με την πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου στην πολυετή αντιδικία με τους κληρονόμους του Νάστου για τα ακίνητα.

Για το λόγο αυτό, ο Δήμος Ηλιούπολης, εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση 327 λέξεων, http://www.ilioupoli.gr/news/press-releases/teliki-niki-gia-ti-dimosia-periousia-stin-ilioupoli  όπου οι μοναδικές ονομαστικές αναφορές είναι για τον αείμνηστο Δήμαρχο Δημήτρη Κιντή (πολύ σωστά) και για το σημερινό Δήμαρχο για μόλις επτάμιση χρόνια από τα 34 συνολικά που διήρκησε η δικαστική διαμάχη με τους κληρονόμους του Νάστου, κ. Βασίλη Βαλασόπουλο (και πάλι πολύ σωστά).

Απουσίαζε όμως το όνομα του επί 16 χρόνια Δημάρχου της Ηλιούπολης κ. Θεόδωρου Γεωργάκη που είχε παραστεί σε περισσότερες από 60 δίκες είτε ως Δήμαρχος είτε ως Νομικός και του πρώην Δημάρχου κ. Γιάννη Αναγνώστου.

Αλλά η «πονηριά» αυτής της ανακοίνωσης δεν σταματάει εδώ.

Δεν υπάρχει απολύτως καμία αναφορά στη Νομική Υπηρεσία του Δήμου Ηλιούπολης και ειδικά στον κ. Νίκο Καραβέλο, το όνομα του οποίου είναι ταυτόσημο με την προάσπιση της δημόσιας περιουσίας και την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος για 34 επαναλαμβάνω συνεχόμενα χρόνια.

Ντροπή και θλίψη!!!!!


Κώστας Γ. Σεφτελής

Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Ηλιούπολης
τ. Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου & Αντιδήμαρχος 

Προβλήθηκε 953 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.