Αλέξανδρος Αρδαβάνης

(www.presspublica.gr)

Έλεγα χτες για κάποιον πατέρα, πνιγμένο στα γραμμάτια. Πενήντα χρόνια πριν στο λαμπερό πολυκατάστημα Χριστούγεννα.

Επειδή κάποιες φορές η μνήμη γδέρνει αλύπητα• σήμερα το πρωί με ξύπνησε ο «κύριος Πλακοσκέπαστος».

Την ίδια εποχή -δεκαετία ’60 - υπήρχε κάποιος Στράτος. Έμενε σε ένα χαμόσπιτο στην άκρη της πόλης με τη μάνα του και τη γιαγιά του.

Από πατέρα ορφανός από τότε που γεννήθηκε. Η μάνα βαριά άρρωστη από τα νεφρά της, η γιαγιά μπάλωνε όπως όπως τα βαριά ελλείμματα σίτισης και ρακενδυσίας του δεκάχρονου παιδιού.

Ευτυχώς για την στοιχειώδη εκπαίδευση υπήρχε ακόμη το –δημόσιο- σχολειό και κάποιοι αφιερωμένοι δάσκαλοι.

Τα θέματα υγείας της οικογένειας είχε αναλάβει εργολαβικά ένας γιατρός• ήταν ο πνιγμένος στα γραμμάτια, που ανέφερα παραπάνω, με τη συνδρομή της γυναίκας του. Υγείας αλλά και οικονομικής στήριξης, της σίτισης περιλαμβανομένης.

Ο μικρός μεγάλωσε, σπούδασε και σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος. Με τις χαρακιές της ορφάνιας, της φτώχιας και της πείνας παρούσες. Αλλά και πάντα ευγνώμων και μνήμων του γιατρού συντρέχτη.

Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά; Κάποια στιγμή ο πεντάχρονος τότε γιος του γιατρού ρώτησε με αφέλεια το μεγαλύτερο παιδί που ερχόταν συχνά στο σπίτι: πώς λένε τον μπαμπά σου;

Ο δεκαπεντάχρονος Στράτος απάντησε «ο κύριος Πλακοσκέπαστος».

Πατεράδες που χαρακώνουν τις ψυχές των παιδιών, με όποιο σήμα.

Και με την απουσία.

Προτείνω να τιμάται όχι ο παρών αλλά ο φυσικά εκλείψας πατέρας.

* Για την παγκόσμια ημέρα του πατέρα