Η αθλιότητα της δεκάρας (του Στάθη)

Αρθρογραφία 08 Οκτωβρίου 2018

Του Στάθη (www.topontiki.gr)

Ακούγεται ως fake news αλλά, ως φαίνεται, είναι αληθινό. Υπάρχουν Έλληνες συνταξιούχοι που μεταναστεύουν στη Βουλγαρία, διότι εκεί οι (βουλγαροποιημένες) συντάξεις τους, τους επιτρέπουν να ζήσουν.

Είναι σχεδόν γκροτέσκ, αλλά εκτός από τη νεολαία που εγκαταλείπει τη χώρα, την εγκαταλείπουν και τα «τιμημένα γηρατειά» – ατιμασμένα πια τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, ώστε να παίρνουν των ομματιών τους για την ξενιτιά τώρα στα γεράματα.

Ουδέποτε άλλοτε στην ελληνική ιστορία έχει συμβεί, εν καιρώ ειρήνης, να ξεσπιτώνονται οι απόμαχοι πατέρες μας από τις εστίες τους, ώσπου η «τελική λύση» να τους εξαιρέσει οριστικώς από το σύστημα.

Ερεβώδη πράγματα και ανόσια – πλην όμως ρουτίνα, κι εξ όνυχος τον λέοντα: όσοι συνταξιούχοι έλαβαν τη σύνταξή τους μετά την ημερομηνία που θα έπρεπε να έχει πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, όταν πήγαν να τον πληρώσουν, έφαγαν… πέναλτι! Κάτι δεκάρες! Κάτι άτιμες δεκάρες,

διότι αυτό είναι το προτεκτοράτο μας: της δεκάρας…

Ό,τι να ’ναι

Μετά βδελυγμίας διέψευδε ο κ. Τζανακόπουλος το ενδεχόμενο να παρακολουθείται ο κ. Λαφαζάνης. Εκτός των άλλων, θα ήμαστε και ηλίθιοι, αν κάναμε κάτι τέτοιο, διαμαρτυρόταν ο κ. Τζανακόπουλος, ακριβώς τη στιγμή που η κλήση «δι’ υπόθεσίν» του στην Ασφάλεια προς τον κ. Λαφαζάνη αναφέρεται η ίδια σε παρακολουθήσεις!

Αλλά, αν κάτι τέτοιο συνιστά διάψευση αμ’ έπος αμ’ έργον του κ. Τζανακόπουλου, τι ακριβώς συνιστά η δεύτερη κλήση της Ασφάλειας στον κ. Λαφαζάνη να παρουσιασθεί πάλι δι’ υπόθεσίν του;

Ως φαίνεται,

δεν φθάνει που διαψεύσθηκε ο κ. Τζανακόπουλος, διαψεύδεται και η δήλωσή του ότι οι κυβερνώντες δεν είναι ηλίθιοι! Έξοχα…

 

Προβλήθηκε 430 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.