Tο 1821 το κράτος ιδρύθηκε ως Ελληνορθόδοξο και όχι ως ουδέτερο...

Αρθρογραφία 08 Νοεμβρίου 2018

*του Τάκη Διαμαντόπουλου

Ξαφνικά τα φώτα άναψαν στο Μέγαρο Μαξίμου και λίγη ώρα αργότερα, την Τρίτη το βράδυ, ανέβηκε τα σκαλοπάτια του γραφείου του πρωθυπουργού, ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος.

Όλοι περίμεναν να βγει κάτι καλό από την συνάντηση των δυο ανδρών. Φαίνεται όμως, ότι όλα είχαν συμφωνηθεί και σε χρόνο ρεκόρ, έγιναν και οι δηλώσεις για την ...ιστορική συμφωνία, κράτους- Εκκλησίας.

Αμέσως μετά τις δηλώσεις, μόνο τον σταυρό μας μπορούσαμε να κάνουμε, να μην μας βρει άλλο κακό. Υπήρχε συναλλαγή;

Αλήθεια, πως λέγεται η απόφαση να δίνει η κυβέρνηση, ισχυρή εξουσία στους Μητροπολίτες και τον έλεγχο των οικονομικών και η Εκκλησία να παραχωρεί ουσιαστικά την ...απόλυση δέκα χιλιάδων κληρικών από το δημόσιο και να δέχεται την ουδετερότητα του θρησκεύματος.

Δηλαδή, παύει η Ελληνική Εκκλησία να είναι η επίσημη ορθόδοξη Εκκλησία και εξισούται με δόγματα και αιρέσεις.

Οφείλουμε όλοι οι χριστιανοί ορθόδοξοι να μην επιτρέψουμε σε κάποιους να ισοπεδώσουν και να ξεριζώσουν την πίστη μας και να φέρουν σε δύσκολη θέση ιερείς και εκκλησίες, που για εκατοντάδες χρόνια προσφέρουν στον δοκιμαζόμενο λαό, με όλους τους τρόπους.

Για όσους δεν γνωρίζουν, το 1821 το κράτος ιδρύθηκε ως Ελληνορθόδοξο και όχι ως ουδέτερο και χύθηκε πολύ αίμα από όλους και από ιερείς.  

* O Τάκης Διαμαντόπουλος είναι Επιχειρηματίας & Υποψήφιος Βουλευτής στον Νότιο Τομέα της Β' Αθήνας με την Ένωση Κεντρώων.

Προβλήθηκε 592 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.