Καμία ντροπή; Αφού κατηγόρησαν τους νεκρούς για αυθαίρετα, τώρα τακτοποιούν αυθαίρετα σε δάση για 40 χρόνια! (Άρης Δημοκίδης)

Αρθρογραφία 10 Δεκεμβρίου 2018

Από: Άρης Δημοκίδης

Πώς απ’ το γκρέμισμα των αυθαιρέτων φτάσαμε στο παράβολο 250 ευρώ της ρύθμισης για να τακτοποιήσεις Ο,ΤΙ γουστάρεις στα δάση

Η στάση της κυβέρνησης στην τραγωδία στο Μάτι είναι απ’ τα μελανότερα σημεία της χρονιάς (το πιο μελανό είναι φυσικά η ίδια η τραγωδία).

Πέρα απ’ το ότι δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει και τελικά να σώσει τους ανθρώπους, οι δικαιολογίες και η κουτοπόνηρη επικοινωνιακή διαχείριση θα μείνουν στην ιστορία.

Απ’ τη σύσκεψη μπροστά στις κάμερες που όλοι γνώριζαν ότι υπήρχαν ήδη νεκροί και έκαναν ότι δεν υπήρχαν κοροϊδεύοντας μας και τα επινοημένα στοιχεία για εμπρησμούς και τα φιλοκυβερνητικά πρωτοσέλιδα με υποτιθέμενα ευρήματα, μέχρι τον Καμμένο και τους άλλους υπουργούς που πήγαν στο Μάτι και κουνούσαν το δάχτυλο στους κατοίκους λέγοντάς τους πως έφταιγαν αυτοί που κάηκαν ζωντανοί επειδή, λέει, «είχαν αυθαίρετα».

Την ίδια τακτική ακολούθησαν και τα Συριζοτρόλ εκείνη την περίοδο. Ύβρεις για τους νεκρούς, κατηγορίες για όσους είχαν αυθαίρετα -λες και τα τελευταία 3.5 χρόνια οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν σταματήσει ή αντιστρέψει νομιμοποιήσεις/τακτοποιήσεις!-, εξαντλητικές προσπάθειες να μονοπωλήσει την κουβέντα το αν ένα οικόπεδο είχε πόρτα διαφυγής στο γκρεμό (τελικά είχε).

Ας δεχτούμε πως ό,τι έγινε έγινε, και ας δεχτούμε πως οι μετέπειτα μεγαλοστομίες για μαζικές κατεδαφίσεις αυθαιρέτων (μερικές ανούσιες κατεδαφίσεις στην αρχή για επικοινωνιακούς λόγους και μετά τίποτα) ήταν απλώς πολιτικάντικα ψέματα μιας κυβέρνησης που προσπαθούσε να αμυνθεί και να αλλάξει την ατζέντα.

mikropragmata.lifo.gr 

Προβλήθηκε 850 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.