Ποίημα Νίκου Καραβέλου

Αρθρογραφία 26 Ιανουαρίου 2019

Δεν έχει νόημα να πενθούμε.
Αυτοί είχαν γι αυτό επιλεγεί
κι ας φαίνεται πως εμείς τους εκλέξαμε.

Δεν άκουσαν τις φωνές μας, όχι γιατί δεν ήθελαν.
Δεν έχουν αυτιά.
Ούτε λαιμό ούτε μάτια έχουν.
Μόνο στόμα κι ένα λάρυγγα μεγάλο
να καταπίνουν.

Δεν έχουν μέλλον ούτε πεθαίνουν
ούτε γονείς ούτε τέκνα έχουν
ούτε πατρίδα, φίλους δεν έχουν.

Δεν έχει νόημα να θυμώνουμε
γιατί υπέγραψαν
να ρωτάμε
αφού δεν έχουν γράμματα μέσα τους
ούτε δάχτυλα
πώς υπέγραψαν διάβολε;

Δεν έχει νόημα λοιπόν να ρωτάμε.
Τόσους αιώνες αυτό το είδος έχει μάθει
και με ένα νεύμα να λέει ναι.
Και με τη γλώσσα ακόμα να υπογράφει. 

Νίκος Καραβέλος

Προβλήθηκε 1285 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.