Είσαι λαγός; - Ναι, ναι αμέ, έχω και απόδειξη!!! (του Γιώργου Σιμόπουλου)

Αρθρογραφία 23 Οκτωβρίου 2019

Δεν μπορείς να μην μπεις στον πειρασμό να σχολιάσεις αυτούς που εργολαβικά προωθούν τις κυβερνητικές επιλογές, αναλαμβάνοντας να παίξουν το ρόλο του "λαγού", όπως στην περίπτωση του παρακάτω κυρίου, που προτείνει, μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, την δημιουργία δημοψηφίσματος, γράφοντας μεταξύ άλλων:

“… Επειδή η ποιότητα ζωής και η υγεία των πολιτών είναι πάνω από μικροπολιτικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα εργολάβων

Επειδή οι πολίτες είναι αυτοί που πληρώνουν τις ανταποδοτικές υπηρεσίες μέσα από τα δημοτικά τέλη

Επειδή οι πολίτες πρέπει να έχουν το λόγο σε τόσο σοβαρά θέματα

Ζητάμε τοπικό δημοψήφισμα …”!

Δηλαδή "Μάθανε πως πηδ.... πλάκωσε και ο φιλελέ Αραμπατζής" και επειδή δεν έχω κανένα ρατσισμό απέναντι στους Ρομά, παραφράζω το ρητό για να σχολιάσω την ανακοίνωση του κυρίου πολιτευτή, που με άφησε έκθαμβο, με την …προσφορά του 5 χρόνια τώρα, ως "Συνήγορος του Δημότη και της Επιχείρησης" και για μια ακόμη φορά δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά στο …"πολιτικό ανάστημα" του ανδρός!!!

Είναι ακριβώς αυτό που δείχνει: Πολιτικά φαιδρός και άρα επικίνδυνος.

Τον συμβουλεύω πριν από το δημοψήφισμα που προτείνει, αν θέλει τη γνώμη του λαού, να κάνει ένα άλλο δημοψήφισμα που θα ρωτά τους δημότες:

"Επειδή πληρώνεις στο κράτος φόρο εισοδήματος για να σου παρέχει τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Επειδή πληρώνεις ΕΝΦΙΑ.

Επειδή πληρώνεις Δημοτικό Φόρο και Δημοτικά Τέλη.

Επειδή πληρώνεις ΤΑΠ.

Επειδή πληρώνεις Φόρο Προστιθέμενης Αξίας ακόμα και για το βρεφικό γάλα για προστιθέμενη αξία που θα πάρει όταν μεγαλώσει το παιδί σου.

Πόσα ακόμα θα δεχόσουν να πληρώνεις για να αναλάβουν οι εργολάβοι την καθαριότητα, το πράσινο, την ηλεκτροδότηση κλπ του Δήμου;;;"

 

''Φιλικά''

Σιμόπουλος Γιώργος 

Προβλήθηκε 631 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.