(Λίγες σκέψεις για την Έκθεση της Δήμητρας Σιατερλή)

Βαδίζουν σταθερά στον χρόνο, διορθώνουν τα βήματά μας.

Ζουν στο πλευρό μας, μας συνοδεύουν καθώς πεζοπορούμε, όταν δημιουργούμε, όταν πολεμάμε, μα κι όταν χάνουμε. Μόλις όμως καταθέσουμε τα όπλα, τότε χάνονται. Πάνε στους άλλους, που συνεχίζουν να μάχονται. Είναι ψυχές οι σκιές, δυνάμεις είναι, πράξεις, ιδέες, σιωπές. Είναι οι μορφές των τυραννισμένων μας αγίων.

Ποιος τολμάει να τις πει μαριονέτες; Λες κι απλώνουν έτσι το χέρι, λες και κινούνται οι αρθρώσεις τους με τα νήματα που κάποιοι κρατούν από πάνω.

Ποιος τολμάει να συκοφαντήσει αυτές τις μορφές;

Δεν παρακαλούν, ούτε εκπλιπαρούν κι ούτε γονατίζουν, ούτε τείνουν το χέρι για ζητιανιά, μήτε δένονται με τριχιές κι αλυσίδες.

Απλά μας θυμίζουν το στενό μονοπάτι που οδηγεί στην ευπρέπεια, διδάσκοντας την ουσία, την κίνηση που μας κρατά ζωντανούς. Και τα σπαγκάκια δεν είναι παρά οι χορδές για ν’ ακούγεται το τραγούδι τους.

Μας θυμίζουν πως πρέπει να ζήσουμε και να πεθάνουμε ως άνθρωποι κι όχι ως ανδράποδα κι ακόμα πως το να απλώνεις το χέρι σου προς τον άλλον δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από το να ζητάς από κείνον να απλώσει κι εκείνος το δικό του, σ’ ένα πανανθρώπινο αίτημα φιλίας και αγάπης.

Αυτές οι χορδές δεν κινούν μαριονέτες, είναι ο σπάγκος που ενώνει τους φίλους, που δονεί το παιχνίδι τους κι αμολάει τους χαρταετούς μας μέχρι το τρανό διάστημα.

Νίκος Καραβέλος