Δεν αποτελεί μεταναστευτικό, πολύ περισσότερο, δεν είναι προσφυγικό το μέγα πρόβλημα στα ανατολικά μας.
Είναι μετατροπή πληθυσμιακών μαζεμάτων σε όπλα και χρήση τους κατά της χώρας μας, με την μέθοδο της παραβίασης των συνόρων της.
Βαρέα όπλα κρούσης που, αν δεν τα εξουδετερώσουμε ακαριαία, θα βρεθούμε πολύ σύντομα σε τραγικές καταστάσεις.
ΟΙ Τούρκοι, με τους οποίους μοιραζόμαστε το νατοϊκό συμπεθεριό, ενεργούν για λογαριασμό τους και λογαριάζουν να πάρουν χωρίς ντουφεκιά.
Παρ' ότι η πολιτική της Ελλάδας υπήρξε ανέκαθεν υπηρετική προς τους Νατοϊκούς και η επιλογή συμμάχων ισοδύναμη του βλακώδους και δουλικού, ''ανήκομεν εις την Δύσιν".
Παρά ταύτα, και ανεξαρτήτως της επιφύλαξης μας για τον σημερινό ηγέτη της χώρας, οφείλουμε να πιέσουμε ώστε η άμυνα των συνόρων κατά των φερτών ανθρώπινων " όπλων" να ενταθεί.
Αν κάνουμε τώρα πίσω, χαθήκαμε!
Δεν είναι απανθρωπιά η υπεράσπιση της χώρας μας, ούτε ανθρωπιά η υποχώρηση, στο όνομα κάποιου νεφελώδους κουτοπόνηρου "ανθρωπισμού", που προσιδιάζει σε συνωμότες ή ηλίθιους.
Δεν είναι ακροδεξιά αντίληψη να θέλεις να υπερασπιστείς τα σύνορα της πατρίδας σου από σαφώς ακροδεξιούς επιτιθέμενους πλουτοκράτες και Τούρκους φασίστες που ως όπλα χρησιμοποιούν μάζες "βασιβουζούκων" για να εξαντλήσουν την άμυνα.
Αυτή την μέθοδο χρησιμοποιούσαν αρκετοί πολιορκητές, όταν για να κάμψουν το φρόνημα των αμυνομένων τοξοβόλων, έβαζαν, ως ανθρώπινες ασπίδες, τα γυναικόπαιδα!
Έξω λοιπόν ο εχθρός από τα σύνορα!
Έξω οι αλληλέγγυοι, που δεν είναι παρά τα όργανα, επί μισθώ, της νεοταξίτικης εφιαλτικής αλητείας, μέσα στη χώρα μας.
Κι ας ηχούν οι απόψεις κάποιας, λέει, νεολαίας του Σύριζα και κάποιων ακόμα ψυχοπαθών, περί ανοίγματος των συνόρων μας, σαν θόρυβοι από άδειους οξειδωμένους ντενεκέδες..
Ήταν σαν σήμερα, 15 χρόνια πριν, όταν τρεις άνθρωποι κι ένα αγέννητο παιδί έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα. Νεκροί σε ένα υποκατάστημα τράπεζας της Marfin στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.
Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.