Πρώτα είπαν γλυκά
να προσέχουμε
να μη μιλούμε, να μη φιλάμε
τους φίλους, τα παιδιά,τα εικονίσματα
τους γονείς, τους σταυρούς
των προγόνων μας.

Είπαν πως ο θάνατος ζει περισσότερο
στις επιφάνειες, πάνω στο κλάμα
στο γέλιο που χύνουμε σπάταλα
όταν η όψη μας καθρεφτίζεται..

Είπαν πως πολλαπλασιάζεται
επάνω στις μνήμες μας .

Έπειτα ορμήνεψαν αυστηρότερα
έκλεισαν τα σχολεία, τα φροντιστήρια
απαγόρεψαν τους περιπάτους
τις εκδηλώσεις, τις ομιλίες
ως ένοχες μετάδοσης του ιού
είπαν οι νεκροί να θάβονται μόνοι τους
γιατί οι αρρώστιες μεταδίδονται
με την ανθρώπινη συντροφιά
κυρίως με τη ζωή.

Ύστερα είπαν να μείνουμε σπίτι
κι έβαλαν φρουρούς με μάσκες αρπακτικών
λύκους να φυλάνε τα κοπάδια
έβαλαν πρόθυμους ιατρούς
πεπεισμένους βαθιά
ειδικούς μαιευτήρες στα μαύρα
και κάτι νεκροθάφτες ντυμένους στα λευκά.

Και κατέληξαν πως η επιδημία
θα έμενε για πάντα
όσο κι αν πλένονται οι πολίτες
κι αν σκύβουν στα αφεντικά
κι αν θάβονται στα τρία μέτρα
κι αν τους κόβουν την γλώσσα
κι αν ταξιδεύουν ανάμεσα στα ντιβάνια
κι αν ξεθάβονται στους αιώνες
κι αν ξεχάσουν τις συλλαβές
τη γραμματική της μάνας τους.

Θα μείνει για πάντα ο ιός
αυτός που πλήττει τους πνεύμονες
ή ο άλλος που χτυπάει την καρδιά
και την σκέψη
τον έρωτα τον στεριανό που καρπίζει
κι εκείνον της ασίγαστης θάλασσας
που γεμίζει αλάτι.

Θα μείνει γιατί ανοίξαμε
ανοίξαμε βιαστικά κι απερίσκεπτα
χωρίς να δούμε
ποιος ήταν που χτυπούσε
τέτοια ώρα την πόρτα. 

Νίκος Ι. Καραβέλος
Δικηγόρος-Συγγραφέας