ΕΥΠΕΙΘΩΣ ΔΗΛΟΥΜΕΝ (Εγκώμιον) του Νίκου Ι. Καραβέλου

Αρθρογραφία 13 Απριλίου 2020

Αν αληθεύει ότι ο ιός (παρντόν ο υιός) Μητσοτάκης, αποδέχτηκε (αν είναι δυνατόν Μητσοτάκης αυτός.) και το 5ο μνημόνιο σε βάρος της χώρας του, ε,.. τότε το πάει για Μέγας Μάστορας, ου μην και Εθνάρχης!

Είναι αληθές ότι στην χώρα μας ευδοκιμούν, τα καπνά, τα λάδια, τα πορτοκάλια,η βασκανία η ρουφιανία, η λησμονία , οι εξ επαγγέλματος πολιτικοί, οι πάσης ραφής πρόεδροι, οι αιώνιοι βουλευτές (όχι φοιτητές), οι δήμαρχοι και οι κατά καιρούς Εθνάρχες.

Για τον Έλληνα απαραίτητος πάντα ένας ''εθνικός τοιούτος". Επί παραδείγματι και όλως ενδεικτικώς..

Εθνικός προπονητής (Ρεχάγκελ), Εθνικός Ποιητής (αναζητείται..καλέ ποιος Σολωμός..), Εθνική σταρ (Αλίκη) Εθνική μαγείρισσα (Βέφα), Εθνικός Δικηγόρος (αναζητείται εναγωνίως στα ριγκ της τηλεόρασης), Εθνικός ηγέτης (Καραμανλής σένιορ ή Ανδρέας), Εθνικός Ροδόλφο Βαλεντίνο (Χαρδαλιάς). (ρε λες;)

Τώρα πλέον αποκτήσαμε και Εθνικό Ιατρό, τον κ. Τσόδρα (με το συμπάθιο μας διαφεύγει, δυστυχώς, το βαφτιστικό του).

Συντονισμένες έρευνες για τον εντοπισμό παλαιοτέρων, τυχόν, δηλώσεων του εν λόγω κυρίου, (για την κατάντια της Υγείας στην χώρα, ένεκα την επαίσχυντων μνημονίων και ακόμη σκληρότερες για την φυγή της νεολαίας (και πολλών γιατρών) και για την φτώχεια του λαού), δυστυχώς, δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα.

Τούτο καθώς, παρά τις άοκνες προσπάθειες, ουδεμία ανάλογη δήλωση ή έστω και ισχνή διαμαρτυρία, δε έχει μέχρι σήμερα καταστεί δυνατόν να εντοπιστεί.

Νίκος Ι. Καραβέλος
Δικηγόρος - Συγγραφέας

Προβλήθηκε 561 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.