Σκιάχτρο ή Σύμβολο; (του Νίκου Ι. Καραβέλου)

Αρθρογραφία 29 Απριλίου 2020

Σύμβολο, με έναν πρόχειρο ορισμό, είναι εικόνα, σχήμα ή σημείο, με το οποίο παριστάνονται έννοιες, πράγματα ή γεγονότα.

Σημάδι που χρησιμοποιείται στην πολιτική, τις τέχνες, τη διαφήμιση, κυρίως στην κρατική τρομοκρατία.

Μια ωραία αφίσα σε οδηγεί ευκολότερα στην μουσική εκδήλωση.

Μια παράσταση γλυπτού σε μεταφέρει στη μάχη που συμβολίζεται.

Το λοξό βλέμμα του Ηγέτη που ατενίζει το μέλλον (το δικό του, όχι το δικό σου), σε σπρώχνει προς την κάλπη, για μια ακόμη φορά, για να εκχωρήσεις το μέλλον και την προσωπική σου αξιοπρέπεια σε κάποιον ουτιδανό (φαύλο, τιποτένιο). 

Η καλοκάγαθη ματιά ενός παχουλού σε ουζερί, σε προδιαθέτει να παραγγείλεις κι εσύ το ουζάκι σου.

ΟΙ καλλίγραμμοι μηροί και οι αιχμηρές γάμπες μιας γυναίκας που τρώει σοκολάτα, σε οδηγούν, αν όχι, δυστυχώς, στην ίδια, τουλάχιστον στο περίπτερο για μια ΙΟΝ αμυγδάλου.

Όπως, το μειλίχιο ύφος, η σφυριχτή φωνή, το ασταθές χαμηλωμένο βλέμμα και οι κινήσεις του εθνικού μας ιατρού, κ. Τσιόδρα, συμβολίζουν πλέον τον ασίγαστο αγώνα κατά των αόρατων εχθρών.

Μάλιστα δε, (και όλως ενδεικτικώς), οι αντίστοιχοι πολέμαρχοι κατά του ιού, των ΗΠΑ και της Ρουμανίας, είναι φτυστοί ο κ. Τσιόδρας, γεγονός που δεν μπορεί να είναι τυχαίο!

Όταν βγαίνει, λοιπόν, κάθε βράδυ στις έξι να μας μιλήσει για τους νεκρούς, σαν εκπρόσωπος μη κυβερνητικής οργάνωσης ή ενός υποτιθέμενου "Εθνικού Γραφείου Κηδειών", το σύμβολο αυτό σε κάνει μάλλον να σκιαχτείς πως η πόλη σου έχει γεμίσει πανουκλιασμένους.

 Νίκος Ι. Καραβέλος

Δικηγόρος - Συγγραφέας

Προβλήθηκε 649 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.