Το εκκλησάκι (της Αναστασίας Πουλοπούλου)

Αρθρογραφία 18 Μαϊου 2020

της Αναστασίας Πουλοπούλου
Την Ανάσταση του 2019 είχα περάσει καταπληκτικά.
Πήγα σε ένα υπέροχο εκκλησάκι. Πρόκειται για τον Προφήτη Ηλία στην Ηλιούπολη Αττικής.
Έκανα Ανάσταση παραδοσιακά, όπως στο χωριό!
Η θέα καταπληκτική. Είχα δημιουργήσει κι ένα βίντεο, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω. (εδώ)
Η ατμόσφαιρα υπέροχη. Υποσχέθηκα ότι και το 2020 θα έκανα Ανάσταση στο ίδιο μέρος.
Όμως, ο κορονοϊός και η καραντίνα δεν το επέτρεψαν.
Μέσα Μαΐου και με την πρώτη ευκαιρία επισκέπτομαι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, για να λάβω την ίδια θετική ενέργεια, να απολαύσω την ίδια θέα, να χαλαρώσω για λίγο από τα προβλήματα της καθημερινότητας και το άγχος.
 

 
Και αντικρίζω αυτό το θέαμα:

97101885_603461820521165_6720455926437904384_n
Μία σαρκοφάγος από τούβλα έχει καταπιεί το εκκλησάκι.
Είναι σαν ένα νέο μεγαθήριο να έχει πνίξει τον παλιό, ωραίο και μικρό ναό.
97996655_247493479932203_996904867664494592_n
Πώς είναι δυνατόν να αρέσει σε ορισμένους αυτό το έκτρωμα;
Τα διάφορα γραμμένα συνθήματα δίνουν την απάντηση.
Τόσο κρίμα, τόσο άδικο για το εκκλησάκι.
98182632_245647516542528_4243371514570735616_n
Καμιά φορά ο άνθρωπος υποσκάπτει τον ίδιο του τον εαυτό, τη φύση, την κληρονομιά του.
Άψυχα κι έμψυχα τούβλα ενωμένα με σκοπό την καταστροφή της τέχνης, της ομορφιάς, του μόχθου της δημιουργίας παλαιότερων καλλιτεχνημάτων και κατασκευών, της ηθικής, του δικαίου, της νομιμότητας.
97439170_173782670629376_3176532046612791296_n
Ντροπή σε όσους συνήργησαν σε αυτό το αίσχος.

Πηγή  

Προβλήθηκε 784 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.