Παλαιότερα ένας τίτλος όπως η «δημοκρατία στο απόσπασμα» θα προκαλούσε ταραχή, ακόμα και αγωνιστική αποτρεπτική διάθεση. Σήμερα, φοβάμαι, ότι μια τέτοια φράση θα ήταν ισοδύναμο του «σιγά τα λάχανα».
Αρθρογραφία
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαιτέρως απʼ όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία, η γελοιογραφία δυσπραγεί όχι ως προς τη σχέση της με τους αναγνώστες, ή την αποδοχή της, αλλά ως προς την αντιμετώπισή της από την πρώτη φορά Αριστερά.
Πώς διαχειριζόμαστε την ανοησία που διαιωνίζει τη χαμηλή πολιτική και τη ναρκισσιστική πιάτσα της επικαιρότητας.
Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης είναι ένα ήσσονος σημασίας θέμα, το οποίον όμως έχει αναχθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις σε επίδικο αντίστοιχο της κατάστασης στη Θράκη. Αυτό, από μόνο του, δείχνει το μέτρο των πραγμάτων.
Για να αντισταθεί κάποιος σε αυτά που γίνονται σε βάρος του πρέπει να ξέρει ποιος είναι. Να είναι περήφανος γιʼ αυτό που είναι, για τους προγόνους του, τους συγκαιρινούς, για εκείνους που θα ʽρθουν.
Πόσους Συριζαίους, νυν βουλευτές και μέλλοντες υποψήφιους, πέπρωται να φάει ο Τσίπρας για να αποκαταστήσει τους σώγαμπρους και τις σωγαμπρίνες – όχι μόνον τους έξι, αλλά και όλα τα άλλα ρετάλια (προσοχή, κύριε διορθωτά, όχι ρεμάλια) του παλαιοκομματισμού...
«Το όραμά μου είναι να υλοποιήσω μεγάλα έργα..» https://protailioupoli.gr. Το έργο σε 27 ενότητες, 2.890 λέξεις και 445 φωτογραφίες και αν σεβαστούμε τη παραδοχή «μια φωτογραφία χίλιες λέξεις, μας κάνουν 447.890 λέξεις!
Προ ημερών η στήλη αναρωτιόταν (15.1.2019) ποιος είναι ο εκατοστός πεντηκοστός πρώτος.
Η παραγγελία του περίφημου αγάλματος της κοιμωμένης. Τα ξεσπάσματα τρέλας του Τηνιακού γλύπτη. Ο υποτιθέμενος έρωτας του με την νεκρή κοπέλα που απέδωσε σε μάρμαρο. Οι μύθοι για την διπλή αυτοκτονία της κοιμωμένης και του Ιταλού τενόρου Μάριο Τζοβάνι.
«Για μια γκαζόζα, ρε γαμώτο!» είδες τι μπορεί να πάθει το Κοινοβούλιο με την ακατάσχετη ροπή προς το ουρείν ορισμένων βουλευτών που πτύουν εκεί που γλείφουν και γλείφουν εκεί που πτύουν! Κυκλοφορεί και σαλμονέλα.
Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν (καίγονται τα σπίτια μας κι εμείς τραγουδάμε).
Αλήθειες που έγιναν κλισέ, αλλά παραμένουν αιώνιες: «Αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία» έγραφε o Σοφοκλής στην Αντιγόνη...
Πήγαινε με τις πυτζάμες στο πανεπιστήμιο. Τον έκλεβε στην πρόσθεση ο μπακάλης της γειτονιάς του. Η μάνα του τον πήγαινε στον ραβίνο να τον διαβάσει για να καταφέρει να μιλήσει κι ο δάσκαλος του τον θεωρούσε τεμπελόσκυλο.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (και λοιπής κουρελούς) καταρρέει – δεν είναι θέμα χρόνου! Είτε φθάσει στον Μάιο, είτε νωρίτερα, είτε φθάσει ώς τον Οκτώβριο, θα φθάσει πορευόμενη σε συνθήκες κατάρρευσης
Το ʽʼανθʼ ημών Γουλιμής» που είπε ο Τρικούπης. Γιατί ο Τρικούπης τον θεωρούσε αποστάτη. Πως η ιστορία τον αδίκησε, καθώς ο ίδιος παραιτήθηκε υπέρ του Τρικούπη.
Δεν μπορώ να το καταπιώ (ούτε με γκαζόζα) και επανέρχομαι. Επί μακρόν οι Έλληνες εν όψει της υπαγωγής τους στα Μνημόνια διασύρθηκαν. Διασύρθηκαν διεθνώς. «Τεμπέληδες» μας ανέβαζαν, «διεφθαρμένους» μας κατέβαζαν.
Τι λοιπόν διαχωρίζει έναν αριστερό από έναν δεξιό, μετά την ηλικία της πρωταρχικής ιστορικής παρανόησης ότι «ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος ή χειρότερος»; Ότι «μια πιο δίκαιη κοινωνία των ανθρώπων είναι εφικτή»;
Πως ο μεγάλος ευεργέτης Ανδρέας Συγγρός αποκλήρωσε μετά από καυγά τον Βασιλιά Γεώργιο και τον διάδοχο-βαφτιστήρι του. Πόκα στο παλάτι με 25.000 δραχμές το χτύπημα, όταν το μεροκάματο ήταν πέντε δραχμές.
Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες. Η ήττα πεντάρφανη! Δούλεψα την υπόθεση της αντιδικίας με την οικογένεια Νάστου από τη δεκαετία του ʼ80, αρχικώς ως Δημοτικός Σύμβουλος της «Δημοκρατικής Ενότητας», του αείμνηστου Δημήτρη Κιντή και εν συνεχεία ως δικηγόρος, κατόπιν τιμητικής επιλογής από τον πρώην Δήμαρχο, κ.Γιάννη Αναγνώστου.
Αν τα γλυκά σκυλάκια του καναπέ – κανίς, πεκινουά και τέτοια – είχαν ανθρώπινη λαλιά, θα μιλούσαν και θα έλεγαν όσα λέει ο Τσίπρας κάθε φορά που μιλάει σε ηγέτες της Δύσης, Μέρκελ, Μακρόν, ακόμα και σε αυτόν τον Πωστονλέν της Μάλτας.