"Αν πρόλαβες το εμβόλιο, θα προλάβεις και το μετρό"!
Αυτή η φράση τι συναίσθημα θα γεννούσε στον ακροατή: Κατανόηση!
Τι άλλο θα σκεφτόταν και ο πλέον καλοπροαίρετος αν, αίφνης, βρισκόταν στη δυσάρεστη θέση να συμβαδίζει με κάποιον ανόητο;
Κι αν μάλιστα αυτός ήταν κάποιος σημαντικός, ας πούμε ο πρωθυπουργός, τι όγκο υπομονής οφείλεις να επιστρατεύσεις !
Μιας και μιλάμε για επιστρατείες, ουδέποτε διακόπτεις έναν βλάκα για να του επισημάνεις τη ιδιότητα του. Εσύ, ως επίστρατος, οφείλεις να προσκυνάς την ηγετική του βλακεία, για δικό σου όφελος.
Θα μου πείτε αυτούς που ξερνούν τέτοια, αναβιβάζουμε στον "θρόνο". Είναι γιατί ο αμόρφωτος που αποτελεί σημαντικό μέρος του κόσμου, επιθυμεί να τον κυβερνά κάποιος του δικού του επιπέδου. Για μη νιώθει άβολα κι έπειτα για να έχει το προνόμιο να τον βρίζει. "Κατά τον μεζέ και το πιρούνι".
"Αν πρόλαβες το εμβόλιο, θα προλάβεις και το μετρό".
Τι κουβέντα! Την είπε ο πρωθυπουργός μας και έκτοτε στην αμορφωσιά του "ακούμπησαν οι αιώνες"!
Το έχω γράψει πλειστάκις και δεν εισακούομαι. Πρέπει να καταργηθούν άπαντες οι φόροι..Όχι για λόγους ανθρωπισμού ή επιείκειας αλλά για λόγους στεγνά εισπρακτικούς. Με λίγα λόγια να αντικατασταθούν με έναν και μόνο φόρο που θα γέμιζε τα ταμεία των "Θεσμών" (κατά κ.Τσίπρα). Τον φόρο βλακείας!
Και επειδή, φυσικά, θα τον εγκαινίαζε πρώτος ο κ. Πρωθυπουργός, με αυτά που κολακεύεται να ξεστομίζει, καλό θα ήταν να ονομαστεί " Ειδικός φόρος πρωθυπουργικής ανοησίας".
Πώς το είπε ρε παιδιά;
"Αν πρόλαβες το εμβόλιο, θα προλάβεις και το μετρό".
Τι συναίσθημα θα γεννούσε, λοιπόν, η φράση;
Θαυμασμό!
Και μια διαπίστωση, του θαυμασμού απότοκη:
"Βρε τόσο γρήγορα τρέχουν μόνο το φως και η βλακεία των πολιτικών. Μάλλον η αμορφωσιά τους".
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια παγωμένη στέπα, η πονηρή Αλεπού τριγυρνούσε νηστική. Κι όπως περπατούσε, βλέπει τον Λύκο να κάθεται δίπλα σε μια τρύπα στον πάγο.
«Γεννήθηκα στη Σμύρνη, πολύ κοντά στη Μητρόπολη της Αγίας Φωτεινής με το τεράστιο καμπαναριό. Στο δυο μου χρόνια -ο αδελφός μου ήταν πέντε- πέθανε η μάνα μας. Όμορφη και γλυκιά όσο καμία.
Ήταν σαν σήμερα, 15 χρόνια πριν, όταν τρεις άνθρωποι κι ένα αγέννητο παιδί έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα. Νεκροί σε ένα υποκατάστημα τράπεζας της Marfin στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.