Οι υψηλές ταχύτητες... (του Νίκου Καραβέλου)

Αρθρογραφία 05 Ιουνίου 2021

του Νίκου Καραβέλου

"Αν πρόλαβες το εμβόλιο, θα προλάβεις και το μετρό"!


Αυτή η φράση τι συναίσθημα θα γεννούσε στον ακροατή: Κατανόηση!
Τι άλλο θα σκεφτόταν και ο πλέον καλοπροαίρετος αν, αίφνης, βρισκόταν στη δυσάρεστη θέση να συμβαδίζει με κάποιον ανόητο;
Κι αν μάλιστα αυτός ήταν κάποιος σημαντικός, ας πούμε ο πρωθυπουργός, τι όγκο υπομονής οφείλεις να επιστρατεύσεις !


Μιας και μιλάμε για επιστρατείες, ουδέποτε διακόπτεις έναν βλάκα για να του επισημάνεις τη ιδιότητα του. Εσύ, ως επίστρατος, οφείλεις να προσκυνάς την ηγετική του βλακεία, για δικό σου όφελος.


Θα μου πείτε αυτούς που ξερνούν τέτοια, αναβιβάζουμε στον "θρόνο". Είναι γιατί ο αμόρφωτος που αποτελεί σημαντικό μέρος του κόσμου, επιθυμεί να τον κυβερνά κάποιος του δικού του επιπέδου. Για μη νιώθει άβολα κι έπειτα για να έχει το προνόμιο να τον βρίζει. "Κατά τον μεζέ και το πιρούνι".


"Αν πρόλαβες το εμβόλιο, θα προλάβεις και το μετρό".
Τι κουβέντα! Την είπε ο πρωθυπουργός μας και έκτοτε στην αμορφωσιά του "ακούμπησαν οι αιώνες"!


Το έχω γράψει πλειστάκις και δεν εισακούομαι. Πρέπει να καταργηθούν άπαντες οι φόροι..Όχι για λόγους ανθρωπισμού ή επιείκειας αλλά για λόγους στεγνά εισπρακτικούς. Με λίγα λόγια να αντικατασταθούν με έναν και μόνο φόρο που θα γέμιζε τα ταμεία των "Θεσμών" (κατά κ.Τσίπρα). Τον φόρο βλακείας!


Και επειδή, φυσικά, θα τον εγκαινίαζε πρώτος ο κ. Πρωθυπουργός, με αυτά που κολακεύεται να ξεστομίζει, καλό θα ήταν να ονομαστεί " Ειδικός φόρος πρωθυπουργικής ανοησίας".


Πώς το είπε ρε παιδιά;
"Αν πρόλαβες το εμβόλιο, θα προλάβεις και το μετρό".
Τι συναίσθημα θα γεννούσε, λοιπόν, η φράση;
Θαυμασμό!


Και μια διαπίστωση, του θαυμασμού απότοκη:
"Βρε τόσο γρήγορα τρέχουν μόνο το φως και η βλακεία των πολιτικών. Μάλλον η αμορφωσιά τους".

Προβλήθηκε 1376 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.