ΤΑ ΜΑΣΚΟΦΟΡΑ ΣΦΑΓΙΑ (του Νίκου Καραβέλου)

Αρθρογραφία 10 Ιανουαρίου 2021

του Νίκου Καραβέλου

''Αν ανοίξουν λιανεμπόριο και γυμνάσια, θα φτάσουμε τα 2000 κρούσματα".

Είπε ο καθηγητής Σαρηγιάννης.

Είπε να μην ανοίξουν τα σχολεία να μείνουν σφαλιστά! Που δεν έκλεισαν ποτέ. Που δεν τα βούλωσαν μήτε οι Οθωμανοί !

Την περίοδο της "αμάθειας", του τρόμου και των σφαγών την περίοδο της Τουρκοκρατίας γίνονταν, ξέρετε, και κάτι εξεγέρσεις ή και επαναστάσεις (ποτέ δεν σταμάτησαν), με πρώτη, λίγα μόλις χρόνια μετά την Άλωση (του Μανιάτη Κορκόδειλου Κλαδά).

(Να σημειωθεί ότι μέρος ισχυρό της σημερινής διανόησης, επιθυμεί , στο μάθημα της Ιστορίας, να μαθαίνουν οι νέοι τις τιμές της σταφίδας και του καπνού ανά τους αιώνες - χωρίς να είναι κι αυτό κακό-, περισσότερο από τους ήρωες τους).

Είπε ακόμη, ο Βαρύς να μην ανοίξει το λιανεμπόριο. Προσέξτε, το λιανεμπόριο!

Όχι το χοντρό πάρε δώσε, αυτό δεν το ακουμπάει ο Αψύς.
Θα του τραβήξουν το ανίδρωτο αυτί του.
Εκεί δεν τολμάει ο Πολύς.
Εκεί ο κόσμος μιλιούνια, λόγω κλεισίματος του λιανού και μεγέθους του χονδρού.
Αλλού ο Νταής ( εκ του αρχαίου ταϋς= μεγάλος, εξ ου και Ταϋγετος).

Τους μικρούς τους προγραμμένους τους ξεγραμμένους λέει ο Μακρύς. Μέχρι το Θέρος, στον αιώνα, και βλέπουμε.

Τώρα που βρήκαν τη φάμπρικα

Το μπούκωμα

Την πανήγυρη 
Την αψάδα (αγριάδα)
Τον φόβο, τη σιωπή
Τώρα θα πάψουν;
Τώρα που όλα "Δεξιά"
Που σιωπά η "Αριστερά"
Ιδρώνοντας τη μάσκα της;
Τώρα το Ραβαϊσι (τουρκ= γλέντι).
Και ραβαϊσι γίνεται χωρίς τα σφαχτά;
Και τα σφαχτά να σφάζονται μοναχά τους;
Εμείς τα μασκοφόρα.
Τα σιωπηλά σφαχτά!


Προβλήθηκε 971 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.

Η άδεια Αθήνα και τα άδεια όνειρα των παιδιών μας (Ελένη Καλογεροπούλου)

Την ημέρα της γιορτής του Πάσχα βρέθηκα όπως οι περισσότεροι γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι. Εκεί που μετά τον οβελία, ανάμεσα στα γλυκά που έχουν μείνει και στο τελευταίο τσίπουρο, γίνονται οι πιο σημαντικές συζητήσεις.