Τόση παλιανθρωπιά; (Αλέξανδρος Αρδαβάνης)

Αρθρογραφία 14 Νοεμβρίου 2020

Αλέξανδρος Αρδαβάνης

Χριστέ μου,τα συνήθισα όλα!

Μάσκες, προσωπίδες, αντισηπτικά, αγκωνιές αντί χειραψίες· πιο δύσκολο ήταν με τις αποστάσεις, αλλά αυτές είναι και άλλοθι ατράνταχτο, κάποιες φορές -«Δε σου δίνω το χέρι / Δε θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου».

Όλα συνηθίζονται τελικά. Τα υλικά κυρίως.

Όμως τόση παλιανθρωπιά, παραλλαγμένη σε κροκοδείλιους λυγμούς, όχι!

Όχι ακόμα!

Βοήθα Χριστέ μου, εμένα τον ολιγόπιστο μαθητάκο σου, να μη συνηθίσω την ανανδρία και την ατιμία ως αναγκαιότητα: «η σιωπή μπροστά στην ξαφνική ατιμία».

Ας πνιγώ στο βούρκο της, αρκεί να μην περάσει μέσα μου πριν πάψω για πάντα ν’ ανασαίνω. Και για ποια παλιανθρωπιά μιλώ, μη ρωτήσεις.

Επειδή γύρω, παντού καραδοκούν οι επιτηρητές της.

πηγή


Προβλήθηκε 631 φορές

Αλέκος Παναγούλης: 49 χρόνια από τον χαμό ενός αυθεντικού λαϊκού ήρωα

Ήταν η Πρωτομαγιά του 1976. Δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και το δράμα της Κύπρου. Οι Έλληνες έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και με την καχυποψία ότι δεν έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες μίας επιστροφής των χολερικών και των απομειναριών της χούντας.