Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945.
Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1966 με την ποιητική συλλογή Ποιήματα.
Από το 1982 ως το 1988 εξέδιδε και διηύθυνε το περιοδικό Γράμματα και Τέχνες.
Από το 2011 έως σήμερα συνδιευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό ποίησης Τα ποιητικά.
Έχει δημοσιεύσει δεκατέσσερις ποιητικές συλλογές, έξι βιβλία με πεζά και πέντε βιβλία κριτικής και δοκιμίου.
Ποιήματά του έχουν μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Τάτσης και ο Χάρης Κατσιμίχας.
Το 2001 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω για το βιβλίο Κλεμμένη Ιστορία, το 2009 με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (ίδρυμα Πέτρου Χάρη) για το σύνολο του ποιητικού έργου του, και το 2012 με το Βραβείο Νουβέλας - Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω για το αφήγημα Νερό
Διαβάστε περισσότερα για τον ποιητή: εδώ
Δύο ποιήματα – του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου
Τελευταίος λόγος
Τόσο άδειος που έγινα πουλί. Τόση σιωπή που ακούγομαι τραγούδι αλλ’ αν το τραγούδι ζήλευε την ειλικρίνεια μιας μαργαρίτας δεν θα είχε τι να πει στο μάδημά του. Μπορεί επειδή η διαφάνεια υπερισχύει του χιονιού και όταν συμβαίνει αυτό τον τελευταίο λόγο η λάσπη θα έχει.
Η επόμενη μέρα
Μπροστά στη μισάνοιχτη πόρτα της επόμενης μέρας με ακόμα οι ώρες της τόσο νωπές και ασχημάτιστες· δεν διακρίνονται μα όλες μαζί ένα κράμα μουντό και αξεδιάλυτο κάνουν. Εγώ κρατημένος και σαν από προαίσθημα κακό δεν θέλω να μπω –ας βουίζουν στ’ αυτιά μου τα επόμενα· παριστάνω ότι δεν και ότι δήθεν ανέμελα ρίχνω πέτρες στης περασμένης νύχτας το παράθυρο. Ακούω σπασίματα γυαλιών και τότε σκέφτομαι μπορεί κάποιος δικός μου αγαπημένος να χαμογελάει κρυφά.
[Από τη συλλογή Εγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου, Κέδρος, Αθήνα 2016]
